The Sensitive Season

Juliette Trillot

5-6 min. read

« To be sensitive means to change upon contact with the other »

Palais de Tokyo presents its new season entitled "Sensible”, visible from February 20 to May 12, and exposes eight international contemporary artists. Theaster Gates, Angelica Mesiti, Julien Creuzet, Louis-Cyprien Rials, Julius von Bismarck, Franck Scurti, Julio Le Parc and Antwan Horfée offer us a set of artworks and in situ installations, inspired by the link between sensitivity and movement.

For this exhibition, the selected artists express their definitions and interpretations of the movements that nature and life create between different cultures and sensibilities. The artworks presented focus more specifically on different kinds of movements in societies and cultures, such as migrations and daily actions. The sensitivity of the artists allows to create a link with the visitor, through different imaginations portrayed in their creations.

The first part of this new season is dedicated to American artist Theaster Gates. Painting, sculpture, video and performance are the mediums chosen by the artist to form his exhibition,Amalgam, in collaboration with the curator Katell Jaffrès. The choice of the amalgam term, anagram of Malaga, echoes the use of a multitude of mediums that retranscribe the history of the Malaga island. The artist conceives this exhibition from an event that took place in the Maine in the twentieth century, when the government deported the poorest inhabitants of the island. Theaster Gates exposes an episode of American history as well as the consequences of slavery, racism and Afro-Americans migration.

The presentation of the artist's artworks is divided into four parts and begins with the monumental installation Altar which recreates a symbolic roof for the residents expelled from the island. The slate architecture is inspired by the buildings of the Maine, while integrating with the architecture of the Palais de Tokyo to pay homage to the Afro-Americans who have been dominated by whites; by building an altar dedicated to acceptance and love, instead of violence and racism. Afterwards, the artist takes us to the Island Modernity Institute and Department of Tourism, second installation composed of artworks representing the archives of the island and inhabitants history. The main dates of the colonial empire are inscribed to allow the visitor to question the collective history and more specifically the racist and violent acts perpetuated during this period. Theaster Gates continues his exhibition with a video, produced in collaboration with the choreographer Kyle Abraham, mixing performance and music composed by the artist. Dance of Malaga raises issues of territoriality, racial order and inequality through non-verbal language. The exhibition ends with So Bitter, this curse of darkness, an installation composed of wooden pillars and African bronze masks symbolizing a forest. This work aims to preserve the artistic heritage of the mixed-race inhabitants of the Malaga island ; heritage that has been erased by the government after their expulsion. The different materials used merge to evoke the diversity of the island and the link between art and life.

When doing is saying, first personal exhibition of the Australian artist Angelica Mesiti in France, presents video works, made between 2012 and 2017. Performance and music are in the spotlight, as a form of creative language of social and cultural connection in this exhibition organized by Daria de Beauvais. When doing is saying takes its name from the twentieth century book, How to do Things with Words, written by John Langshaw Austin, talking about the link between the enunciation and the realization of an action.

Angelica Mesiti is studying language’s forms offering an alternative to speech and writing, through a series of video installations presenting the human body and music as instruments of nonverbal communication. She’s interested in the evolution of means of expression and their social significance through choreographed and spontaneous gestures, coming from different cultures expressing different identities and social groups. The artist places the body in the center of her performance videos, bringing the private into the public area. She creates a cocoon in which the visitor can interact with her artworks and immerse himself in her protagonists intimacy. This physical experience creates a dialogue between visitors and her video works. In Citizens Band, she uses music to immerse the viewer in various musical universes. Four screens successively feature four musicians practicing traditional music from Africa, Algeria, Sudan and Mongolia. The artist reuses this process in Mother Tongue, a video performance featuring Danish residents preserving their identity and culture by singing and dancing on the rhythm of their traditional music. Angelica Mesiti inspired by a poem by Dylan Thomas produce The Color of Saying, three screenings of choirs and choreographies; a sign language choir to evoke the movement and emotion of music, two pairs of clapping hands and two former ballet dancers performing a seated choreography.

“The dim lights of distant stars, the LED lights of revolving lights, pleased, street light, ember burns wings, crazy sacrifice, of the light butterfly, crepsucular ghost from before the birth of the world, it’s the strange, I had to leave too long, the far-off, my home is in my dreams, it's the strange, strangled words, in drowning, I screamed alone in the water, my fever (... )”

This title-quote welcomes us in the exhibition of the French artist and poet, Julien Creuzet, realized in collaboration with the curator Yoann Gourmel. His exhibition is organized as an opera where the artist transcribes his emotions by proposing different interactions with the visitor. Julien Creuzet is interested in different cultural legacies and combines forgotten stories, exotic imaginaries with social reality. The installations are accompanied by a sound track composed by the artist in collaboration with musicians. A multitude of mediums are used to represent different stories that interfere with each other and create confusion between different times and places. Julien Creuzet brings together in this exhibition antagonistic themes such as the personal and the common, the factual and the fictional.

The last part of the new Palais de Tokyo season, Wakaliga’s Roadside, is dedicated to the 2017 winner of the Sam Prize for Contemporary Art Louis-Cyprien Rials, organized by the curator Adélaïde Blanc. The Parisian artist favors photography and video as mediums to present scenes inspired by his travels in conflict zones in order to show the violence prevailing in these countries. This exhibition refers to the film Rashomon directed by Akira Kurosawa in 1950, dealing with a murder trial and the divergence of testimony. From this story, the artist made a feature film in Uganda, in collaboration with the studio Ramon Film Productions. This full-length feature film is accompanied by a series of posters painted by the artist, questioning the notion of truth and the ability of men to distort reality.

On the occasion of it’s new "Sensible" season, the Palais de Tokyo also organizes events, such as the Do Disturb Festival, dedicated to performance and the Paris Ass Book Fair. For it’s third edition, which took place from April 5 to 7, the Paris Ass Book Fair brought together 60 booksellers, publishers and artists from all over the world. Created at the instigation of the author of Fanzine Mahieddine Bachtarzi and the publisher Vincent Simon, this fair is organized to introduce its amateur and professional participants. Because profit isn’t the first motivation, works of all kinds are exposed and address topics often marginalized in public institutions. Books, postcards, silkscreen printing, t-shirts and erotic magazines from alternative cultures are on display, highlighting queer culture in all its aspects. This international fair promotes exchanges between artists, publishers and booksellers. Paris Ass Book Fair advocates freedom of expression, respect and value difference rather than marginalize it. The recurring themes are sexuality, gender and their representations in different cultural, political and social situations. In this context, the Turkish artist Huo Rf presents Stories in Reverse, a work combining poetry and photography; Carlos Vergara exhibits his queer culture fanzines and Faye and Gina offers subjective and colorful illustrations. The participants share their perspectives with visitors through several mediums and provocative slogans, such as the Scottish artist Scott Ramsay Kyle who reproduces the iconography of gay porn in his collages and embroideries.

Juliette Trillot

5-6 dakika okuma süresinde

« Hassasiyet, bir başkasına temas ettikten sonra yaşanan değişimdir.»        

Palais de Tokyo, Sensiblebaşlıklı yeni sergisini 20 Şubat – 12 Mayıs tarihleri arasında ziyarete açtı. Theaster Gates, Angelica Mesiti, Julien Creuzet, Louis-Cyprien Rials, Julius von Bismarck, Franck Scurti, Julio Le Parc ve Antwan Horfée' den oluşan sekiz kişilik grubun eser ve yerleştirmeleri, hareket ile hassasiyet arasındaki ilişkiye dayanıyor.               

Sergiye dahil edilen eserler, doğa ve hayatın farklı kültürler ve hassasiyetler arasında oluşturduğu çeşitli hareketlerin sanatçılar tarafından yorumlanış biçimleri üzerine yoğunlaşıyor. Bu hareketler kimi zaman günlük yaşam içerisindeki eylemlerken, kimi zaman da toplumsal öneme sahip göç ve taşınma gibi aktiviteler de eserlerin üzerine yoğunlaştığı konular haline geliyor.      

Serginin ilk bölümü, Amerikalı sanatçı Theaster Gates'in resim, heykel, video ve performanslardan oluşan seçkisine ev sahipliği yapıyor. Küratörlüğünü Katell Jaffres'in üstlendiği Amalgam başlıklı bölüm, 'Anagram of Malaga' sözcük grubundan yola çıkılarak kurgulanmış. Malaga Adası'nın tarihçesini çeşitli mecralar aracılığıyla yeniden belgeleme amacı güden serginin çıkış noktası ise, 20. Yüzyılda A.B.D.'nin Maine eyaletinde gerçekleşen bir trajedi. Eyalet yönetiminin, Malaga Adası'ndaki en fakir yerleşimcileri sürgün etme kararıyla başlayan olaylar, Theaster Gates'in A.B.D. tarihinin kölelik, ırkçılık ve Afrikalı Amerikalılara uygulanan dışlama politikalarını eserleri aracılığıyla eleştirdiği etkili bir mecra olarak karşımıza çıkıyor.    

Sanatçının eserleri dört farklı bölüm haline yerleştirilmiş ve ilk sırada karşımıza sanatçının adadan sürgün edilen insanlar için tasarladığı devasa bir çatı yerleştirmesi çıkıyor. Kayrak mimarisi, Maine'in binalarından ilham alırken, şiddet ve ırkçılık yerine, kabul ve sevgiye adanmış bir sunak inşa ederek, beyazların hâkimiyeti altında ezilen siyahi Amerikan halkına duyduğu saygı göstermek için Palais de Tokyo mimarisiyle bütünleşiyor.

Bir sonraki bölümde ise, sanatçının adanın tarihi ve geçmişini mercek altına aldığı, Island Modernity Institute and Department of Tourism başlıklı yerleştirme görülüyor. Sömürge imparatorluğunun önemli tarihleri, ziyaretçinin kolektif tarihi ve daha belirgin olarak bu dönemde yapılan ırkçı ve şiddet içeren eylemleri sorgulamasını sağlamak için yüzeye kazınma yöntemi kullanılmış.

Serginin devamında,  Theaster Gates’in koreograf Kyle Abraham ile birlikte ürettiği ve kendi bestelediği müzikal parçaları performans ile birleştirdiği bir video yerleştirmesi karşımıza çıkıyor. Dance of Malaga, mülkilik, ırksal düzen ve eşitsizlik gibi temaları sözsüz biçimde irdeliyor.        

Gates’in sergideki son eseri ise, So Bitter, This Curse of Darkness isimli yerleştirmesi. Tahta sütunlar ve ormanı simgeleyen bronz maskelerden oluşan bu yerleştirme, Malaga Adası sakinlerinin sahip olduğu farklı tarihsel mirasın zenginliğini ortaya koyarken ve bu zenginliğin ada yönetimi tarafından nasıl sona erdirildiğinin de altını çiziyor. 

Avustralyalı sanatçı Angelica Mesiti’nin Fransa’daki ilk sergisi olan When doing is saying, sanatçının 2012 ve 2017 yılları arasında ürettiği videolardan oluşuyor. Performans ve müziğin temeli oluşturduğu eserler, Daria de Beauvais’nin kürasyonu aracılığıyla sosyal ve kültürel bağlantıların yaratıcı biçimde ortaya konduğu bir sergi haline geliyor. İsmini John Langshaw Austin’in How to do Things with Words adlı kitabından alan sergi, bir eylemin telafuzu ile gerçekleşmesi arasındaki ilişkiye odaklanıyor. 

Angelica Mesiti, dilin farklı biçimlerini mercek altına alarak, konuşmaya ve yazmaya alternatif olan ve insan vücudu ile müziği sözsüz iletişim araçları olarak sunan bir dizi video enstalasyonu aracılığıyla inceliyor. Sanatçı, farklı kimlikleri ve sosyal grupları ifade eden, farklı kültürlerden gelen planlı veya kendiliğinden doğan hareketlerle ifade araçlarının gelişimi ve bunların toplumsal önemiyle ilgileniyor.

Sanatçı performans videolarının merkezine insan bedenini konumlandırarak, mahrem olanı kamusal alana dahil ediyor. İzleyicinin eserleri ile kuracakları bağlantıyı birinci elden yaşanan bir mahremiyet şeklinde tasarlayan sanatçı, bu şekilde eserleri ile izleyici arasında bir diyalog deneyimi yaşanmasını amaçlıyor. 

Citizens Band  adlı eserinde ise sanatçı müziği kullanarak ziyaretçileri farklı müzikal evrenlerde bir gezintiye çıkarıyor. Dört farklı ekrandaki dört farklı müzisyen, bu video yerleştirmesinde Güney Afrika, Cezayir, Sudan ve Mongolya’nın geleneksel müziklerinden örnekler sunuyor. Bu dört ekranlı yerleştirme biçimi, bir sonraki eser olan Mother Tongue’da da benimseniyor. Bu eserde ise, Danimarkalı bir grup müzisyen geleneksel bir tür müzik ve dans eşliğinde kendi kültür ve kimliklerini yansıtıyor. 

Sanatçının bir diğer eseri olan The Color of Saying’de ise, Dylan Thomas’ın bir şiirinden esinlenen Mesiti’nin üç farklı ekran aracılığıyla bir işaret dili korosunun el çırpma ve diğer hareketler eşliğinde yarattığı müzikal anlatıyı ve buna eşlik eden iki baletin oturdukları yerden eşlik ettikleri bir koreografi ile karşılaşıyoruz. 

“Uzak yıldızların kısık ışıkları, dönen lambaların LED ışıkları, sokak lambaları, közler kanatları yakar, ışık kelebeğinin çılgınca kendini feda edişi, dünyanın doğuşundan önceki alacakaranlığın hayaletleri, ilginçtir gitmek zorunda kalışım, evimden çok uzaktayım, evim artık rüyalarda, boğazlanmış sözcüklerin arasında, dibe batıyor, suyun içinde yalnız başıma çığlık çığlığa...’’

Fransız şair ve sanatçı Julien Creuzet’nin bu dizeleri, bizi serginin bu bölümünün girişinde karşılıyor. Küratörlüğünü Yoann Gourmel’in gerçekleştirdiği bu seçki, sanatçının duygularını çeşitli etkileşim yöntemleri kullanarak dışavurduğu bir opera olarak kurgulanmış. Julien Creuzet farklı kültürel mirasların unutulmuş hikayelerini, sosyal gerçeklikle biraraya getirerek egzotik bir düşsel uzam yaratmakla ilgileniyor.

Yerleştirmelere eşlik eden müzikal kısımlar, sanatçının farklı müzisyenlerle gerçekleştirdiği ortak çalışmaların ürünü.  Çeşitli mecralarda ortaya konan farklı hikayeler birbirleri ile kesişerek farklı zaman ve mekanlarda kaybolan izleyicinin zihninde karmaşa yaratmayı amaçlıyor. Sanatçı bu sergisinde kişisel olan ile müşterek veya gerçek ile kurgu arasında bir muhalefet yaratma güdüsünde.

Palais de Tokyo’daki bu serginin son bölümü ise, 2017 Sam Çağdaş Sanat Ödülü’nün sahibi Louis Cyprien – Rials’a ayrılmış durumda. Küratörlüğünü Adélaïde Blanc’ın üstlendiği bu sergide, Parisli sanatçının savaş bölgelerine giderek çekmiş olduğu fotoğraf ve video işleri ile karşılaşıyoruz. Serginin referans noktası ise, Akira Kurosawa’nın 1950 tarihli klasik filmi Rashomon. Filmdeki cinayet davasından aldığı esinle, sanatçının Uganda’da çektiği uzun metrajlı filmin merkezini oluşturduğu seçki, yine sanatçının kendisi tarafından yapılan poster çalışmaları aracılığıyla gerçeklik kavramının sorgulandığı ve insanoğlunun gerçeklik kavramını ne ölçüde çarpıtabildiğine odaklanan bir bütüne dönüşüyor.

Palais de Tokyo’nun bu yeni sergi dönemine eşlik eden yan etkinliklerden bazıları ise; performans sanatına odaklanan Do Disturb Festival ve Paris Ass Book Fair. 5 Nisan – 7 Nisan tarihleri arasında üçüncü kez düzenlenen Paris Ass Book Fair, dünyanın hemen her yerinden altmışa yakın yayıncıyı ve çok sayıda sanatçıyı bir araya getirdi. Yayıncı Vincent Simon’un öncülüğünde kurulan fuar, kar amacı gütmeksizin, yayıncılık alanında marjinalize edilmiş konu ve kitapları okurla buluşturmayı ilke edinmiş. Alternatif kültürlere ait her tür kitap, kartpostal, serigrafi, tişört ve erotik derginin okurla buluştuğu fuar, ifade özgürlüğüne saygıyı ve farklılıkları ötelemek yerine benimsemeyi teşvik ediyor. Fuarda sıkça karşılaşılan temalar arasında cinsellik, toplumsal cinsiyet ve temsilleri ile bunlara ilişkin sosyal durumlar bulunuyor. Bu bağlamda Türk sanatçı Huo Rf’nin şiir ve fotoğrafı bir araya getirdiği Tersten Hikayeler başlıklı serisi, Carlos Vergara’nın queer fanzinleri ve Faye & Gina’nın renkli illüstrasyonları benzer temaları temsil eden eserlerdi. Katılımcıların, bakış açılarını provokatif slogan ve içerikler aracılığıyla ziyaretçiler ile paylaştığı fuarın bir başka dikkat çeken sanatçısı ise, eşcinsel pornografi öğelerini kolaj ve nakış çalışmalarına dahil eden İskoçyalı Scott Ramsay idi.

Juliette Trillot

5-6 minutes de lecture

« Être sensible, c’est changer au contact de l’autre »

Le Palais de Tokyo présente sa nouvelle saison intitulée « Sensible », visible depuis le 20 février jusqu’au 12 mai, et expose huit artistes d’art contemporain internationaux. Theaster Gates, Angelica Mesiti, Julien Creuzet, Louis-Cyprien Rials, Julius von Bismarck, Franck Scurti, Julio Le Parc et Antwan Horfée nous offrent un ensemble d’œuvres et d’installations in situ, inspirées par le lien entre sensible et mouvement.

Pour cette exposition, les artistes sélectionnés expriment leurs définitions et interprétations des mouvements que la nature et la vie créent entre différentes cultures et sensibilités. Les œuvres présentées portent plus précisément sur différentes sortes de mouvements dans les sociétés et les cultures, tels que les migrations et les actions quotidiennes. La sensibilité des artistes permet alors de créer un lien avec le visiteur, à travers différents imaginaires dépeints dans leurs créations.

La première partie de cette nouvelle saison est consacrée à l’artiste américain Theaster Gates. La peinture, la sculpture, la vidéo et la performance sont les médiums choisis par l’artiste pour constituer son exposition, intitulée Amalgam, en collaboration avec le commissaire Katell Jaffrès. Le choix du terme amalgame, anagramme de Malaga, fait écho à l’emploi d’une multitude de médiums qui retranscrivent l’histoire de l’île de Malaga. L’artiste conçoit cette exposition à partir d’un événement ayant eu lieu dans le Maine, au XX° siècle, lorsque le gouvernement expulsa les habitants les plus pauvres de l’île. Theaster Gates nous expose un épisode de l’histoire américaine ainsi que les conséquences de l’esclavagisme, du racisme et de la migration des afro-américains.

La présentation de des œuvres de l’artiste se divise en quatre parties et débute par l’installation monumentale Autel qui recrée un toit symbolique pour les habitants expulsés de l’île. L’architecture en ardoises s’inspire des bâtiments du Maine, tout en s’intégrant à l’architecture du Palais de Tokyo pour rendre hommage aux afro-américains ayant subi la domination des blancs ; en construisant un autel dédié à l’acceptation et l’amour, en contrepied de la violence et du racisme.

L’artiste nous mène ensuite vers Institut de la Modernité et Département du Tourisme de l’île, seconde installation composée d’œuvres représentant les archives de l’histoire de l’île et ses habitants. Les grandes dates de l’empire colonial sont inscrites pour permettre au visiteur de questionner l’histoire collective et plus précisément les actes racistes et violents perpétués durant cette période. Theaster Gates poursuit son exposition avec une vidéo, réalisée en collaboration avec le chorégraphe Kyle Abraham, mêlant performance et musique composée par l’artiste. La Danse de Malaga soulève des questions de territorialité, d’ordre raciale et d’inégalités à travers un langage non-verbal. L’exposition se termine avec Si amère, cette malédiction des ténèbres, une installation composée de pilier en bois et masques africains en bronze symbolisant une forêt. Cette œuvre tend à préserver l’héritage artistique des habitants métis de l’île de Malaga ; celui-ci ayant été effacé par le gouvernement après leur expulsion. Les différents matériaux utilisés fusionnent pour évoquer la diversité de l’île et le lien entre l’art et la vie.

Quand faire c’est dire, première exposition personnelle de l’artiste australienne Angelica Mesiti en France, présente un corpus d’œuvres vidéo, réalisées entre 2012 et 2017. La performance et la musique sont à l’honneur, en tant que forme de langage créatrice de lien social et culturel dans cette exposition organisée par Daria de Beauvais. Quand faire c’est dire tire son nom de l’ouvrage du XX° siècle, Quand dire, c’est faire, écrit par John Langshaw Austin, portant sur lien entre l’énonciation et la réalisation d’une action.

Angelica Mesiti étudie des formes de langages proposant une alternative à la parole et l’écriture, par le biais d’une série d’installations vidéo présentant le corps humain et la musique comme instruments de communication non verbale. Elle s’intéresse à l’évolution des moyens d’expressions et à leur signification sociale par des gestes chorégraphiés et spontanés, issus de différentes cultures exprimant différentes identités et groupes sociaux. L’artiste place le corps au centre de ses vidéos performances, amenant le privé dans le domaine public. Elle crée un cocon dans lequel le visiteur peut interagir avec ses œuvres et se plonger dans l’intimité des protagonistes de ses vidéos. Cette expérience physique crée un dialogue entre les visiteurs et ses œuvres vidéo. Dans Citizens Band, elle utilise la musique pour plonger le spectateur dans divers univers musicaux. Quatre écrans présentent à tour de rôle quatre musiciens pratiquant des musiques traditionnelles d’Afrique, d’Algérie, du Soudan et de Mongolie. L’artiste réutilise ce processus dans Mother Tongue, vidéo performance présentant des habitants du Danemark préservant leur identité et leur culture en chantant et en dansant au rythme de leurs musiques traditionnelles.

Angelica Mesiti s’inspire d’un poème de Dylan Thomas pour réaliser The Colour of Saying, trois projections présentant des chorales et des chorégraphies ; une chorale en langage des signes pour évoquer le mouvement et l’émotion de la musique, deux paires de mains applaudissant et deux anciens danseurs de ballet réalisant une chorégraphie assis.

« Les lumières affaiblies des étoiles lointaines, les lumières à LED des gyrophares, se complaisent, lampadaire, braise brûle les ailes, sacrifice fou, du papillon de lumière, fantôme crépusculaire d’avant la naissance du monde, c’est l’étrange, j’ai dû partir trop longtemps, le lointain, mon chez moi est dans mes rêves, c’est l’étrange, des mots étranglés, dans la noyade, j’ai hurlé seul dans l’eau, ma fièvre (...) »

Ce titre citation nous accueil dans l’exposition de l’artiste et poète français, Julien Creuzet, réalisée en collaboration avec le commissaire Yoann Gourmel. Son exposition est organisée comme un opéra où l’artiste retranscrit ses émotions en proposant différentes interactions avec le visiteur. Julien Creuzet s’intéresse à différents héritages culturels et mêlent des histoires oubliées, des imaginaires exotiques à la réalité sociale. Les installations sont accompagnées d’une bande sonore composée par l’artiste en collaboration avec des musiciens. Une multitude de médiums sont utilisés pour représenter différents récits qui interfèrent entre eux et créent une confusion entre les différentes époques et lieux auxquels ils se rapportent. Julien Creuzet réunit dans cette exposition des thèmes antagonistes tels que le personnel et le commun, le factuel et la fiction.

La dernière partie de la nouvelle saison, Au bord de la route de Wakaliga, est consacrée au lauréat 2017 du prix Sam pour l’art contemporain Louis-Cyprien Rials sous le commissariat d’Adélaïde Blanc. L’artiste parisien privilégie la photographie et la vidéo comme médiums pour présenter des scènes inspirées par ses voyages dans des zones de conflits afin de montrer la violence régnant dans ces pays. Cette exposition fait référence au film Rashomon réalisé par Akira Kurosawa en 1950, portant sur un procès pour meurtre et la divergence des témoignages. A partir de ce récit, l’artiste a réalisé un long métrage en Ouganda, en collaboration avec le studio Ramon Film Productions. Ce long métrage est accompagné d’une série d’affiches peintes par l’artiste, remettant en question la notion de vérité et la capacité de l’Homme à déformer la réalité.

A l’occasion de cette nouvelle saison « Sensible », le Palais de Tokyo organise également des évènements, tels que le festival Do Disturb, dédié à la performance et la Paris Ass Book Fair. Pour cette troisième édition, ayant eu lieu du 5 au 7 avril, la Paris Ass Book Fair a réuni 60 libraires, éditeurs, artistes venus du monde entier. Créée sous l’impulsion de l’auteur de Fanzine Mahieddine Bachtarzi et de l‘éditeur Vincent Simon, cette foire est organisée pour faire connaître ses participants amateurs et professionnels. Le profit n’étant pas la motivation première, des oeuvres en tout genre abordent des sujets souvent marginalisés dans les institutions publiques. Livres, cartes postales, sérigraphies, tee-shirts et magazines érotiques issus de cultures alternatives sont exposés et mettent en avant de la culture queer sous tous ses aspects.
Cette foire internationale favorise les échanges entre artistes, éditeurs et libraires. Elle prône la liberté d’expression, le respect et la valorisation de la différence plutôt que sa marginalisation. Les thèmes récurrents sont le sexe, le genre et leurs représentations dans différents contextes culturels, politiques et sociaux. Dans ce cadre, l’artiste turc Huo Rf présente Stories in Reverse, un ouvrage mêlant poésie et photographie ; Carlos Vergara expose ses fanzines de culture queer et Faye and Gina nous propose des illustrations subjectives et colorées. Les participants livrent leurs points de vue aux visiteurs à travers différents médiums et slogans provocateurs, tel que l’artiste écossais Scott Ramsay Kyle qui reproduit l’iconographie du porno gay dans ses collages et broderies.