In addition to the still lives

A conversation with Mehveş Lelic

Nazlı Yayla

2 min. read / scroll down for text in Turkish

Most institutions and museums have begun offering online content. What is the experience of accessing and experiencing artworks on online platforms like for you?

It’s complicated! There is, of course, the recollection (and privilege) of having stood before an influential, complex and layered work of art; I am aware that an online experience is no match for that. On the other hand, this pandemic has given us an opportunity to reflect deeply on what is truly enriching in our lives. That so many people found refuge in this stressful and scary time, and that museums responded by expanding their scope of online interactions with visitors are positive developments. 

You took over as Curator at the Academy Art Museum a few weeks before the quarantine. You had other curatorial projects before and taught at the college level. How does working as a “Teaching Artist” and as a curator influence your art practice?

Teaching at the college level or serving as visiting artist are challenging but wonderful. It led me to read more, explore the work of more artists and get closer to solving more complex problems I’ve been thinking about. Some classes I taught were technical by nature, such as digital photographic printing. Putting a subject that appears mechanical but in fact led to a new era in photography by many means, and that can get even more complex conceptually than it first appears, into a format that students can enjoy and truly engage with is absolutely enjoyable. We are talking about a generation that grew up ın the 2000s. We may not view them too differently than ourselves, but because they experienced the internet, social interactions and especially the concept of reproduction differently than other generations, they understand and internalize artworks addressing these fields very differently. 

Serving as curator is really enjoyable. I feel lucky. It definitely changed my practice for the better because it gave me the privilege to closely look at mediums other than photography and really think about the changing relationship between material and content.

You are home, like the rest of the world. How has being home influenced your work? Do you have any changing or newly-emerging thoughts or work?

I must say first that I feel fortunate to be working from home. I realized how absolutely useless I was! Thanks to social media I have been following things people make at home and show off. I would lie if I said I didn’t wish I could make yoghurt or dumplings or something. This in fact led to a thought. I have been composing still lives using objects and things that should have second lives but can’t due to my lack of skill but also due to the influence of growing up in consumer culture: orange peel, plants I’ve killed, eggshells. This leads me to produce studies on forms in still life - products and objects I include in the still life haphazardly and arbitrarily lose their ordinary qualities and get somewhat elevated as a result of their photographic subjecthood. Perhaps I am trying to disrupt images that I feel forced to constantly perceive and enjoy.

While in quarantine I am also reviewing a body of recent work I made in infrared. I’ve been contemplating the military history of infrared and I destroy or render illegible the physical data infrared technology contributes to an image. I am in a trial phase, thanks to the time I’ve had in quarantine I've had the opportunity to look at what I shot closely and approach it experimentally.

Do you think of your previous works in these days, and approach them with a different perspective?

Because of the way I work I often think about my previous projects. In addition to the still lives, I have been working on a long term project about a resort town nearby, for which I focus on recreation architecture and the oddities of such living spaces. The way I work is a bit different than I have in my projects from the past 3-4 years, where a piece emerged with me knowing what I wanted to conjure in front of the lens, but similar to some even earlier work where I sought and found oddities referring to modern life and human activity. In June, some pieces from late 2019 will go on an auction on Artsy. I am also trying to figure out how I want to use that series of infrared images in light of how the specific medium has been used historically.

Ölü doğaların yanı sıra

Mehveş Lelic ile sohbet

Nazlı Yayla

 2 dakika okuma süresinde

Bütün kurumlar, müzeler içeriklerini online olarak sunmaya başladılar. Yapıtlara online platformda ulaşmak ve izlemek senin için nasıl bir deneyim?

Karmaşık bir deneyim! Bir yanda gerçekten etkileyici, karmaşık ve katmanlı bir sanat eserinin karşısında durma hissinin (ve tabii ki ayrıcalığının) hatırası var; online bir deneyimin bununla yarışamayacağının bilincindeyim. Bir yandan da pandemi sırasında hayatımızı aslında nelerin zenginleştirdiğiyle ilgili uzun uzun düşünme fırsatımız oldu. Bu kadar çok insanın bu stresli ve korkutucu durumda sanat eserlerinde korunak bulması ve müzelerin de buna cevaben ziyaretçilerle online etkileşim kapsamlarını yenilikçi bir şekilde genişletmeleri olumlu gelişmeler. 

Bütün bu krizden birkaç hafta önce Academy Art Museum’da küratör olarak başladın. Daha önce de pek çok küratöryel çalışman olmuştu. Bunun dışında üniversitelerde misafir sanatçı olarak ders de veriyordun. ‘Teaching artist’ olmak ve küratörlük pratiğine nasıl yansıyor?

Üniversitelerde ders vermek veya misafir sanatçı olarak görev yapmak zorlayıcı ancak güzel bir deneyim. Daha çok okumama, daha fazla sanatçının işine bakmama ve kafamı kurcalayan bazı karmaşık konuları çözmeye yaklaşmama vesile oldu. Verdiğim bazı derslerin tabiatı son derece teknikti – dijital fotoğraf baskısı mesela. Son derece mekanik görünen ancak pek çok anlamda fotoğrafın yeni çağının başlamasına yol açan, kavramsal anlamda da göründüğünden çok daha karmaşıklaşabilecek bu konuyu ögrencilerin keyif alabileceği ve gerçekten etkileşebileceği bir forma sokmak keyif verici. Bir yandan da çoğunluğu 2000’li yıllarda büyümüş bir nesilden bahsediyoruz; jenerasyon olarak kendimizden çok farklı görmesek de interneti, sosyal etkileşimleri ve özellikle reprodüksiyon kavramını başka nesillerden farklı deneyimledikleri için bu alanlarla ilintili sanat eserlerini de anlayış ve içselleştiriş biçimleri oldukça farklı.

Küratörlük gerçekten çok keyifli. Kendimi çok şanslı hissediyorum. Pratiğimi kesinlikle geliştirdi çünkü fotoğraf dışında alanlara çok daha yakından bakabilmeme, değişen malzeme-içerik bağlantısı üzerinde daha derin düşünmeme vesile oldu.

Bütün dünyada olduğu gibi sen de evdesin. Evde olmak çalışmalarını ne yönde etkiledi? Süreçle birlikte değişen veya yeni oluşan bir fikir, üzerinde çalıştığın bir şey var mı?

Öncelikle evden çalışabildiğim için kendimi şanslı hissettiğimi söylemeliyim. Evde ne kadar işe yaramaz olduğumu farkettim! Sosyal medya sayesinde başkalarının evde üretmiş olmakla iftihar ettiği şeyleri takip ediyorum. Keşke evde yoğurt mayalamayı, mantı yapmayı falan öğrenseydim diye düşünmedim değil. Bu da yeni bir fikir üretebilmeme sebep oldu aslında. İkinci bir yaşamı olması gereken, ancak benim beceriksizliğimden ve tüketim toplumunda büyümüş olmamdan dolayı olamayan nesneleri bir araya getirip ölü doğalar kuruyorum: portakal kabuğu, öldürdüğüm bitkiler, yumurta kabuğu gibi. Biraz da ölü doğa formu üzerinde denemeler yapmış oluyorum - tamamen anlamsız, biraz kinayeyle fotoğrafa dahil edilmiş anlamsız ürünler ve nesneler, fotoğrafın konusu olması vesilesiyle sıradanlığını kaybedip yüceliveriyor. Belki de sürekli anlamam ve beğenmem gereken imgeleri bozmaya çalışıyorum.

Bir yandan da karantinada birkaç ay önce ürettiğim infrared işleri gözden geçiriyorum. Infrared teknolojisinin askeri tarihini düşünüyorum biraz ve fotoğrafa kazandırdığı fiziksel veriyi, renk ve beyaz dengesiyle oynayarak yok ediyor ya da okunamaz hale getiriyorum. Şu an deneme aşamasında. Biraz da karantina vesilesiyle çektiklerime yakından bakma ve deneysel bir şekilde yaklaşma fırsatım oldu.

Bu günlerde eski işlerini düşünüyor, onlara farklı bir şekilde yaklaşabiliyor musun?

Çalışma şeklimden ötürü zaman zaman eski işlerimi düşünüyorum. Ölü doğaların yanı sıra yakınımızdaki bir tatil beldesiyle ilgili, eğlence mimarisine ve bu tip yaşam alanlarının garipliklerine odaklandığım uzun vadeli bir proje üzerinde çalışıyorum. Bu son üç-dört yılda üzerinde çalıştığım, fotoğraf makinesinin önüne koymak istediklerimi bilerek işin başına oturduğum projelerden farklı, ancak fotoğraf üretimimin ilk evrelerindeki gibi çağdaş yaşamın ve insan aktivitelerinin tuhaflıklarını arayıp bulduğum çalışmalara biraz daha fazla benziyor. 2019 sonunda yaptığım bazı işler Haziran ayında Artsy’de bir müzayedede olacak. Biraz da o işlerin ait olduğu infrared serisini - infrared tekniğinin tarihte nasıl kullanıldığını aklımda bulundurarak - ne şekilde kullanmak istediğime karar vermeye çalışıyorum.