Berkay Tuncay - At the Intersection of Text, Sound and Internet

A conversation with Berkay Tuncay about his solo exhibition CLICKTRANCE at SANATORIUM and his new publication Poems From Descriptive Noise.

Melih Aydemir

11 minutes read, scroll down for text in Turkish

Your publication “Poems From Descriptive Noise” was published as part of your solo exhibition CLICKTRANCE at SANATORIUM. The publication came to place as a result of your residency at the Jan Van Eyck Academie. You also presented a version of it as a public installation. Can you tell us about this process?

This project offered me an opportunity to realize a work of this scale in public space for the first time. The white side wall of the academy where I installed the poem faced a square with parked cars, trees and a recycling point. It was also facing the conservatory. Throughout the day, the sounds of the conservatory could be heard in my studio: musicians tuning their instruments, vocalists hitting high notes and practicing the same scores repeatedly. The parking lot was bustling with activity: parking lot attendants checking license plates, people bringing things for recycling, tires screeching and alarms echoing. At night, the sounds of breaking glass and loud conversations were almost the “background music” of this space. As I was looking at this white wall, in my mind it started to turn into kind of a blank music sheet. This is how the idea of visualizing the work on this wall emerged. My simple A4 sized printouts took shape on this wall over time, triggering a process that went from paper to wall and from the digital world to the public sphere. The result is a work that combines the descriptive sounds of subtitles, the music coming from the conservatory and the sounds coming from the parking lot, transforming an ordinary moment of everyday life into fiction, blurring the boundaries between reality and fiction. I wanted to create this poetic experiment with the subtitles that we are used to seeing on our screens, to take an ordinary part of everyday life and rearrange it, to change its meaning and play with that meaning. This is our increasing screen time. It was an intervention that made me think about how our increasing screen time and our perceptions of offline-online, public-private space are intertwined.

In your previous publications, Poems From Relaxation Videos, you created poems in CAPTCHA aesthetic with the words you collected from relaxation videos on the internet; and in Poems From Instant Messaging, there were poems created with the abbreviations used on the internet in an alphabetic order. In both of these works, I observe the effect of coincidence and the transformation of found written materials into poems. Does this method continue in the new publication? How do you make a connection with your past publications?

I continue to experiment in a similar way, but my connection with the past is not a direct repetition of my previous works, but a diversification of these ideas from different angles. Poems From Relaxation Videos, which has a CAPTCHA aesthetic, is inspired by visual poetry; Poems From Instant Messaging, which focuses on the abbreviations used on the internet, and the new publication Poems From Descriptive Noise are inspired by found and concrete poetry. Passive Aggressive Poems, another work in the exhibition, winks at asemic writing. Methodology and randomness are equally involved in the production process. Now I want to turn the Passive Aggressive Poems series into a publication. It has always been a priority for me that these publications exist independently of the exhibitions. That is why I have been thinking a lot about artist publications and publishing in recent years and I feel that my work is evolving towards this axis.

The Poems From Descriptive Noise publication consists of descriptive sounds used in the subtitles of the Mr. Robot series. Is there a particular reason why you chose the Mr. Robot series to conduct this research? Do you see certain similarities between the series' subject and your work?

Yes, there are several reasons why I chose Mr. Robot. First of all, the fact that the main character works as a cyber security engineer during the day and takes on the identity of a hacker-activist at night caught my attention as an artist who produces works on the internet culture. I was also impressed by the series' criticism of modern society and the neoliberal system and how deeply we depend on technology. While watching the series, I realized that the descriptive audio subtitles that appeared at the bottom of the screen had a poetic potential and I started to take notes. This work was elaborated during my residency period at Jan van Eyck. Afterwards, I went through the script of the series and removed all the dialogues, leaving only the sound descriptions in brackets. The way these sounds were arranged one after the other created new meanings for me. At the same time, the use of sound in the series was a reflection of my recent work in which I question the relationship between text and sound. The descriptive subtitles in Mr. Robot create a language woven around the characters and voices, which allows us to perceive sound as a textual experience, not just an audible one.

Experimental poetry appears in your works as a method. Through this book and other works in the CLICKTRANCE exhibition, we see that your approach to poetry is becoming increasingly abstract and writing sometimes exists only as a form or as a keyboard sound. How did you position the publication Poems From Descriptive Noise in the CLICKTRANCE exhibition?

This exhibition turned into an experimental field on the materialization and abstraction of the texts we encounter on our screens in our daily lives. In all the works in CLICKTRANCE, I tried to filter and reinterpret a large and chaotic dataset around the subjects I was interested in. I had previously designed two books as companions to my solo exhibitions and as independent publications; however, this time, I made this idea a bit more functional with the way I included the book in the exhibition. The book was placed between the Passive-Aggressive Poems and the ASMR videos that explored the story of the text. I aimed for visitors to discover the book by touching and turning the pages; therefore, I left the pages open to invite reading or examining. I aimed for this approach to encourage active participation from the visitors.

“The Story of Writing ASMR” the video installation at the center of the CLICKTRANCE exhibition, transforms a text about the history of writing into an ASMR video with current internet aesthetics. In this video, the content of the text is conveyed to the viewer only through the sound of the keyboard. ASMR is a method you frequently use in your recent works and these works can be considered also as sound installations. Do you plan to continue your productions at the intersection of internet, poetry and sound?

In the first ASMR video, the human voice was the dominant factor. In the next video, The Story of Writing ASMR, keyboard sounds are in the leading role. In Poems From Descriptive Noise, sounds are transformed into writing. Now, there is a new work I want to do at this intersection: Transforming writings back into other sounds. I want to prepare an album consisting of various sound scores inspired by the descriptive sounds in Poems From Descriptive Noise. I plan to collaborate with a group of musicians on this album. It will be exciting for me to discover how sound interacts with text and creates new layers in this process.

Berkay Tuncay - Yazı, Ses ve İnternet'in kesiştiği noktada

Berkay Tuncay ile SANATORIUM’da gerçekleşen kişisel sergisi CLICKTRANCE ve yeni yayını Poems From Descriptive Noise üzerine bir söyleşi.

Melih Aydemir

11 dakika okuma süresinde

SANATORIUM’da devam etmekte olan kişisel sergin CLICKTRANCE kapsamında yayımlanan “Poems From Descriptive Noise” kitabın, Jan Van Eyck Academie’de yaptığın araştırma sonucunda ortaya çıktı. Bu araştırmayı aynı zamanda kamusal bir yerleştirme olarak sundun. Bu süreç hakkında bilgi verebilir misin?

Bu proje bana ilk kez bu ölçekte bir çalışmayı kamusal alanda gerçekleştirme fırsatı sundu. Şiiri yerleştirdiğim akademinin beyaz yan duvarı, etrafında park etmiş arabalar, ağaçlar ve bir geri dönüşüm noktası bulunan bir meydana bakıyordu. Konservatuvarla da karşı karşıyaydı. Atölyemde gün boyunca konservatuvardan gelen sesler duyuluyordu: müzisyenler enstrümanlarını akort ediyor, vokalistler yüksek notalara çıkıyor ve aynı partisyonları defalarca çalışıyorlardı. Otopark oldukça hareketliydi, görevliler plaka kontrolü yapıyor, insanlar geri dönüşüme eşyalarını getiriyor, lastik sesleri ve alarmlar yankılanıyordu. Geceleri cam kırma sesleri ve yüksek sesle konuşmalar, bu alanın “fon müziği” gibiydi. Bu beyaz duvara bakarken, zihnimde duvar bir tür boş nota kağıdına dönüşmeye başladı. Çalışmayı bu duvarda görselleştirme fikri böylece ortaya çıktı. A4 boyutundaki basit çıktılarımın zamanla bu duvar üzerinde şekillenmesi, kağıttan duvara ve dijital dünyadan kamusal alana uzanan bir süreci tetikledi. Sonuç olarak, altyazılardaki tanımlayıcı sesleri, konservatuvardan yükselen müziği ve otoparktan gelen sesleri birleştirerek, günlük hayatın sıradan bir anını kurgusal hale dönüştüren, gerçek ile kurgu arasındaki sınırları bulanıklaştıran bir çalışma ortaya çıktı. Ekranlarımızda görmeye alışık olduğumuz altyazılarla bu şiirsel deneyi oluşturmak, günlük hayatın sıradan bir parçasını alıp yeniden düzenleyerek anlamını değiştirmek ve o anlamla oynamak istedim. Bu, artan ekran sürelerimizin ve çevrimdışı-çevrimiçi, kamusal-özel alan algılarımızın nasıl iç içe geçtiğini tekrar tekrar düşündüğüm bir müdahale oldu.

Daha önceki yayınların olan Poems From Relaxation Videos’ta internette yer alan rahatlama videolarından topladığın kelimeler ile oluşturduğun CAPTCHA estetiğindeki şiirler ve Poems From Instant Messaging’te ise internette kullanılan kısaltmalardan alfabetik sıralama ile oluşturulmuş şiirler yer alıyordu. Bu çalışmaların ikisinde de rastlantının etkisini ve buluntu olan yazımsal malzemelerin şiire dönüştüğünü gözlemliyorum. Yeni yayında bu yöntem devam ediyor mu? Geçmiş yayınlarınla nasıl bir bağlantı kuruyorsun?

Aslında bu yolda benzer denemelere devam ediyorum; ancak geçmişle kurduğum bağ, önceki işlerin doğrudan bir tekrarı olmamakla beraber bu fikirleri farklı açılardan çeşitlendirmek üzerine. CAPTCHA estetiğinin olduğu Poems From Relaxation Videos, görsel şiirden; internette kullanılan kısaltmalara odaklanan Poems From Instant Messaging ve yeni yayın Poems From Descriptive Noise ise buluntu ve somut şiirden ilham alıyor. Sergideki başka bir çalışma olan Passive Aggressive Poems da asemik yazıya göz kırpıyor. Metodoloji ve rastlantısallık üretim sürecinde eşit derecede yer alıyor. Şimdi Passive Aggressive Poems serisini yayına dönüştürmek istiyorum. Bu yayınların sergilerden bağımsız olarak varlıklarını korumaları her zaman önceliğim oldu. Bu yüzden son yıllarda sanatçı yayınları ve yayıncılık üzerine çokça düşünüyorum ve çalışmalarımın da bu eksene doğru evrildiğini hissediyorum.

Poems From Descriptive Noise yayını, Mr. Robot dizisinin altyazılarında kullanılan tanımlayıcı seslerden oluşuyor. Mr. Robot dizisini bu araştırmayı gerçekleştirmek için seçmenin özel bir nedeni var mı? Dizinin konusu ve işlerinle belli benzerlikler görüyor musun?

Evet, Mr. Robot’u seçmemin birkaç nedeni var. Öncelikle, baş karakterin gündüzleri siber güvenlik mühendisi olarak çalışıp geceleri hacker-aktivist kimliğine bürünmesi, internet kültürü üzerine işler üreten bir sanatçı olarak ilgimi çekti. Dizinin modern topluma ve neoliberal sisteme getirdiği eleştiriler ile teknolojiye ne kadar derinden bağlı olduğumuzu gözler önüne sermesi de etkileyiciydi. Diziyi izlerken ekranın alt kısmında beliren tanımlayıcı ses altyazılarının şiirsel bir potansiyel taşıdığını fark ettim ve bunları not almaya başladım. Jan van Eyck’te geçirdiğim atölye döneminde bu çalışma daha da derinleşti. Sonrasında dizinin senaryosunu inceleyip tüm diyalogları çıkararak sadece parantez içindeki ses tanımlarını bıraktım. Bu seslerin alt alta sıralanışı, benim için yeni anlamlar yaratıyordu. Aynı zamanda, dizideki ses kullanımı, metin ve ses ilişkisini sorguladığım son dönem işlerimin bir yansıması olarak da karşıma çıktı. Mr. Robot’daki tanımlayıcı altyazılar, karakterlerin ve seslerin çevresinde örülen bir dil oluşturuyor; bu da sesi yalnızca duyulmakla kalmayıp, metinsel bir deneyim olarak algılamamızı sağlıyor.

Deneysel şiir bir yöntem olarak işlerinde karşımıza çıkıyor. Bu kitap aracılığıyla ve CLICKTRANCE sergisinde yer alan diğer işlerle şiire yaklaşımının giderek soyutlaştığını ve yazının bazen yalnızca bir form olarak ya da klavye sesi olarak varlığını sürdürdüğünü görüyoruz. Poems From Descriptive Noise yayınını CLICKTRANCE sergisinde nasıl konumlandırdın?

Bu sergi, günlük hayatta ekranlarımızda karşılaştığımız metinlerin  maddeleşmesi ve soyutlanması üzerine bir deney alanı oldu. CLICKTRANCE’daki tüm işlerde, büyük ve kaotik bir veri kümesini ele alarak, ilgilendiğim konular etrafında filtreleme ve yeniden anlamlandırma çabası içinde oldum. Daha önce yayınladığım iki kitabı hem kişisel sergilerimde eşlikçi hem de bağımsız yayınlar olarak kurgulamıştım; ancak bu sefer kitabı sergiye dahil etme biçimimle bu fikri biraz daha işlevsel bir hale getirdim. Kitap, sergideki Pasif-Agresif Şiirler ile yazının öyküsünü ele alan ASMR videolarının arasında yer aldı. Ziyaretçilerin kitabı dokunarak ve sayfaları çevirerek keşfetmesini hedefledim; bu nedenle sayfaları okunmaya veya incelenmeye davet edecek şekilde açık bıraktım. Bu yaklaşımın ziyaretçilerin aktif katılımını teşvik etmesini amaçladım.

CLICKTRANCE sergisinin merkezinde yer alan video yerleştirmesi “The Story of Writing ASMR,” yazının tarihini anlatan bir metni güncel internet estetiğiyle bir ASMR videoya dönüştürüyor. Bu videoda metnin içeriği yalnızca klavye tuşları sesiyle izleyiciye aktarılıyor. ASMR, son dönem işlerinde sıkça kullandığın bir yöntem ve bu çalışmaların ses yerleştirmeleri olarak da ele alınabilir. İnternet, şiir ve ses kesişiminde üretimlerine devam etmeyi planlıyor musun?

İlk ASMR videosunda insan sesi en baskın faktördü. Sonraki video The Story of Writing ASMR’da klavye sesleri başrolde. Poems From Descriptive Noise’da ise sesler yazıya dönüşüyor. Şimdi, bu kesişimde gerçekleştirmek istediğim yeni bir çalışma var: Yazıları tekrar başka seslere dönüştürmek. Poems From Descriptive Noise’daki tanımlayıcı seslerden esinlenerek üretilmiş çeşitli ses partisyonlarından oluşan bir albüm hazırlamak istiyorum. Bu albümde bir grup müzisyenle işbirliği yapmayı planlıyorum. Bu süreçte sesin metinle nasıl etkileşime girdiğini ve yeni katmanlar oluşturduğunu keşfetmek benim için heyecan verici olacak.