POWER OF THE ARTS

Charles I : King and Collector at the Royal Academy

Burcu Yüksel

4-5 min. read / scroll down for text in Turkish

As the year 2018 marks the 250th anniversary of the Royal Academy of Arts, it is only fitting to present an exhibition of Charles I’s remarkable collection reuniting for the first time since their sale following the king’s execution in the 17th century. It is a remarkable achievement of the Royal Academy to bring highlights from this collection parts of which are now dispersed amongst public and private collections in the world. The result is a rare opportunity to see part of history and how Charles introduced European ideas of regal magnificence and arts of the renaissance to Britain.

Charles became king in 1625 and very quickly fell out with the parliament. In fact he controversially ruled without it throughout the 1630s, which inevitably led to a great outrage resulting in a civil war in the 1640s.  He was eventually captured, held prisoner, trialed and found guilty of high treason and was executed in 1649. This story, though, is not what this exhibition is all about. What is so remarkable is during these troubled times throughout Europe, when religious wars were raging between Protestant and Catholic states, Charles assembled one of the most extraordinary collections of works of art. That is the story behind this exhibition, how these paintings were assembled and what they came to represent.

By the end of his reign, the collection of Charles comprised about 1,500 paintings and 500 sculptures. He favored Italian Renaissance, particularly Titian, but also commissioned and bought works by Rubens, Rembrandt, Van Dyck, Durer and Holbein. The exhibition includes masterpieces by these artists and more, with particular attention given to the patronage of Queen Henrietta Maria, including Baroque works of Orazio Gentileschi and Guido Reni.

From the first room to the last, the exhibition maintains a coherent, compelling structure, divided in clear chronological and thematic episodes. We begin with an introduction to the people who shaped and helped put together the collection. All collections are formed by an interaction of opportunity, fashion and personal taste. Charles grew up in a highly cultured environment, however most of the works in the various royal palaces entered the collection in the years following his accession to the throne. In the exhibition’s first gallery, we see some of Charles’s fellow collectors and courtiers, Thomas Howard, Earl of Arundel and Duke of Buckingham, and Queen Henrietta Maria who had grown up in the French Catholic court surrounded by beautiful renaissance paintings. Charles himself is at the center, represented with the famous triple portrait of him by Van Dyck, painted for Bernini from which he was to execute a bust.  Appropriately to the Royal Academy, one wall is devoted to the artists who came to England and worked at the court. We see the self-portrait by Peter Paul Rubens, Daniel Mytsens, and Antony van Dyck, who is really the protagonist of the exhibition. He came to England in 1632 at the invitation of Charles and created iconic, enduring images of the king and his family.  In fact, if we think of Charles now, we think of him as painted by Van Dyck.

Having grown up suffering from poor health, in the shadow of his popular brother, Charles had much to prove when he became king. He had previously visited Madrid as a prince to arrange his proposed marriage to the sister of Philip IV of Spain and was completely blown away by the splendor of the Catholic Habsburg collection; he had never seen anything like it. So although the marriage negotiations failed, Charles returned to England with paintings by Titian and Veronese and filled with an inspiration to reflect his own magnificence by creating a collection that would rival those of the European courts.

It was fortunate for Charles that the Gonzaga family in Spain was pressed for cash at the time and willing to sell works from their esteemed collection of Italian Renaissance paintings and antique sculptures assembled over 150 years. These works became the starting point of Charles’s collection, and is the subject of the second room of the exhibition.

After this second room, the audience is free to explore the remaining galleries without a linear progression. You are very much invited to, and purposefully so, to go back and forth between the galleries that are divided into themes such as Italian or Northern Renaissance. Room after room we see remarkable works and an opportunity to understand how these artists could have influenced each other. One particular to follow is Titian’s influence on van Dyck, who first encountered the Venetian master’s works on his visit to Italy. As a court painter, he would have enjoyed examining Titian’s paintings that were part of Charles’s collection and help develop his grand and individualistic style.     

It is not surprising that royal portraiture takes center stage of the exhibition, thanks to the remarkable works of van Dyck who completely transformed the king’s image. He made up for the king’s lack of stature and immature appearance by various artistic techniques such as painting him on horseback, giving his face a distant, melancholic expression, a sign of wisdom. These portraits were intended to affirm the glory of the monarchy when in fact it was in a period of trouble. One remarkable example is the star loan of the exhibition, van Dyck’s full-length portrait of “Charles I in the Hunting Field” (circa 1636) from the Louvre. This is the first time that the portrait has returned to England since the king’s execution.

At the center of the royal portraiture room is an inventory put together by Abraham van der Doort who was the first Surveyor of the King’s Pictures and recorded contents of the collection, providing a detailed account of the artistic tastes and descriptions of the works. It is a wonderful document to see and what made this exhibition possible, as the curators were able to re-construct the works that were once in the collection.

Following the execution of Charles, Oliver Cromwell and the Commonwealth decided that all of the contents of the royal household had to be disbursed, not only the paintings. When the monarchy was reinstated in 1660, 11 years later, some of these paintings were re-acquired by Charles II but not all. The paintings that had left the country never returned.

Perhaps one of the most interesting aspects of the story of Charles’s collection is the way its sale allowed redistribution of all the expensively acquired artistic wealth. For the first time ordinary working people were able to handle and own works by the great masters, which essentially helped develop the art market in England. I find this exhibition not only remarkable because of the masterpieces on view but also because of the history it presents where art takes a central role.

Throughout history arts have frequently been used as a way to communicate religious or political messages. Charles knew that paintings could speak. He understood their importance, how they could declare a monarch’s power and his regal authority. The possession of art by great masters added to a ruler’s status. Charles may not have been a skillful politician, but he holds a place in history as a king with refined tastes, an outstanding collector and commissioner of arts. 

Translation from English to Turkish: Toprak Coşkun Deniz

https://www.royalacademy.org.uk/exhibition/charles-i-king-and-collecto

SANATIN GÜCÜ

Kral 1. Charles : Kraliyet Akademisi’nde bir Kral ve Koleksiyoner 

Burcu Yüksel

4-5 dakika okuma süresinde

2018 yılı, Londra Kraliyet Sanat Akademisi’nin 250. Kuruluş yıl dönümü. İngiltere Kralı 1. Charles’ın hayranlık uyandırıcı sanat koleksiyonunun, Kral’ın 17. Yüzyılda infaz edilişinden bu yana ilk kez bir araya getirilerek sergilenmesi için daha iyi bir zaman düşünülemezdi. Günümüzde, dünya çapında çeşitli kamu koleksiyonları ve özel koleksiyonlarca paylaşılmış olan Kral Charles’ın bir araya getirdiği sanat eserlerinin en önemlilerini tekrar görücüye çıkarabilmek de Kraliyet Sanat Akademisi’nin hayranlık uyandırıcı bir başarısı. Ortaya çıkan sergi ise, tarihe tanıklık etmemize ve Kral 1. Charles’ın rönesans sanatı ile birlikte Avrupa’nın ihtişam anlayışını Birtanya’ya nasıl taşıdığını görmemize vesile olan nadir bir fırsat.

1625 yılında tahta çıkışının ardından, Kral Charles’ın parlemento ile arası kısa sürede bozuldu. Hatta, 1630’lu yıllar boyunca ülke idaresini parlementoyu tartışmalı biçimde saf dışı bırakarak sürdürdü. Charles’ın bu tutumu, ülkede büyük bir huzursuzluk yaratarak, 1640’lı yıllarda yaşanan iç savaşa sebep oldu. İç savaşın ardından yakalanıp hapse atılan ve yargılandığı mahkeme tarafından vatana ihanetten suçlu bulunan Kral Charles, 1649 yılında idam edildi.

Serginin konusu ise tam olarak bu hikayeye dayanmıyor. Serginin odağında, Protestanlar ve Katolikler arasında alevlenen dini savaşların gölgesindeki, Avrupa’nın bu karanlık döneminde, Kral Charles’ın oluşturduğu sıradışı sanat eseri koleksiyonu, eserlerin nasıl bir araya getirildikleri ve ne ifade ettikleri bulunuyor.

Krallığı süresince bir araya getirdiği koleksiyonda yaklaşık 1500 resim ve 500 heykel bulunan Charles, başta Titian olmak üzere İtalyan rönesansına ilgi duymuş ve aynı zamanda Rubens, Rembrandt, Van Dyck, Durer ve Holbein gibi ressamlardan da kişisel olarak sanat eseri siparişinde bulunmuştur. Sergi, bahsi geçen bu ressamların başyapıtlarını içermekte ve Kraliçe Henrietta Maria’nın hamisi olduğu, Orazio Gentileschi ve Guido Reni’nin barok eserlerine da ayrı bir bölüm ayırmış durumda.

Sergi, ilk odadan sonuncuya kadar tematik ve kronolojik bir sınıflandırma gözetilerek,  tutarlı ve merak uyandırıcı bir biçimde oluşturulmuş. Başlangıçta, koleksiyonun seçim ve bir araya getirilme aşamasında yer alan kişileri tanıyoruz.  Koleksiyondaki her parça, zamanın olanakları, moda anlayışı ve kişisel beğeninin bir kesişimini yansıtıyor. Kral Charles, entelektüel seviyesi oldukça yüksek bir ortamda büyümüş olsa da, kraliyet saraylarında bulunan pek çok sanat eseri ancak kendisi tahta çıktıktan sonra koleksiyona katılabilmiş. Sergideki ilk galeride, Kral Charles’ın yakın çevresi ve saraydaki diğer koleksiyonerler ile tanışıyoruz. İçlerinde, Arundel Kontu ve Buckingham Dükü Thomas Howard ile muhteşem rönesans tabloları ile çevrili Fransız Katolik maiyetinde yetişen Kraliçe Henrietta Maria’nın da bulunduğu grubun tam ortasında Kral Charles görülüyor. Ünlü ressam Van Dyck’in meşhur üçlü portresince resmedilen Charles’ın bu tasviri, aynı zamanda heykeltraş Bernini’nin daha sonra şekil vereceği büstün de temeli. Kraliyet Akademisi’ne uygun biçimde, bu galerideki tek bir duvar tamamiyle İngiltere’ye gelip sarayda çalışan sanatçılara ayrılmış durumda. Burada Peter Paul Rubens, Daniel Mytsens ve serginin ana kahramanı diyebileceğimiz Antony van Dyck’in otoportreleri bulunuyor. Kral Charles’ın daveti üzerine, 1632 yılında İngiltere’ye gelen Van Dyck, Kral’ın ve ailesinin kalıcı ve ikonik portrelerini yaratmış. Aslına bakarsanız, şu an İngiltere Kralı 1. Charles düşünüldüğünde, herkesin zihninde beliren görüntü, onun Van Dyck tarafından resmedilmiş halidir.

Büyüme çağındaki sağlıksızlığı ve kendisinden daha popüler olan ağabeyinin gölgesinde kalması sebebiyle, tahta oturduğunda Charles’ın kanıtlaması gereken çok şey vardı. İspanya Kralı 4. Philip’in kız kardeşi ile yapacağı evliliğin hazırlıkları vesilesiyle gittiği Madrid’de, Katolik Habsburg koleksiyonunun görkemi karşısında büyülenen Charles, hayranlığını gizleyemez. Evlilik teklifi başarısızlıkla sonuçlanmış olsa da, Kral Charles İngiltere’ye koltuğunun altında Titian ve Veronese’nin yepyeni tabloları ve Avrupa’daki diğer krallıklarınki ile yarışacak boyutta, kendi ihtişamını gözler önüne serecek bir koleksiyon yaratma ilhamıyla geri döner.  

Bu dönemde, İspanyol Gonzaga Ailesi’nin nakit ihtiyacının bulunması, 150 yılı aşkın bir sürede bir araya getirilen ve antika heykeller ile İtalyan Rönesans tablolarından oluşan koleksiyonlarını satışa çıkarmalarına sebep olur. Bu fırsatı değerlendiren Kral Charles, böylece koleksiyonuna ilk eserlerini katmış olur. Bahsedilen bu eserler de, serginin ikinci odasında karşımıza çıkıyor.    

Bu ikinci odanın ardından, seyirci çizgisel bir ilerleme olmaksızın müze içerisinde dilediği yönde keşfe çıkma özgürlüğüne sahip. İzleyicinin, İtalyan veya Kuzey Rönesansı gibi temalar etrafında şekillenmiş galeriler etrafında, zaman zaman bir ileri bir geri giderek dolaşması adeta bilinçli bir tercihle destekleniyor. Gezilen her oda ile birlikte, hayranlık uyandırıcı pek çok sanat eserini ve dönemin sanatçılarının birbirlerine olan sanatsal etkilerini gözlemlemek mümkün. Bu etkilerden belki de en önemlisi, Venedikli usta ressam Titian’ın eserleri ile ilk defa bir İtalya gezisi sırasında karşılaşan Van Dyck üzerinde gözlemlenebilir. Bir saray ressamı olarak Van Dyck, Charles’ın koleksiyonun birer parçası olan Titian tablolarını irdelemeyi sever ve kendi özgün tarzını oluştururken Titian’dan esinlenirdi.       

Serginin ana sahnesini, kraliyet portrelemelerinin oluşturması aslında pek de sürpriz sayılmaz. Zira, Van Dyck’in hayranlık uyandıran eserleri, Kral’ın görülüş biçimini tamamiyle değiştirmiş ve dönüştürmüştür. Kral Charles’ın kısa boyunu, onu at sırtında betimlemek veya yüzüne mesafeli, melankolik ve bilgece bir ifade yerleştirmek gibi çeşitli sanatsal teknikler ile telafi etmiştir. Bu portrelerin, gerçekte sıkıntılı zamanlar geçirmekte olan Monarşi’nin görkemini perçinleme amacı taşıdığı bilinen bir gerçek. Bu yaklaşımın nadide örneklerinden biri, serginin de Louvre Müzesi’nden ödünç alınan yıldızlarından biri olan Van Dyck’in “Charles I in the Hunting Field” (1636 civarı) isimli portresi. Bu eser, Kral Charles’ın 1649 yılında idam edilişinin ardından ilk defa İngiltere’ye geri getirilmiş.

Sergideki kraliyet protreleri odasının merkezinde, Kral’ın Resimleri’nin ilk etütçüsü olan Abraham van der Doort tarafından oluşturulmuş bir envanter bulunuyor. Van der Doort’un hazırladığı bu belgede, Charles’ın koleksiyonunun içeriği, hangi sanatsal akımlara dahil oldukları ve eserlerin betimlemeleri yer alıyor. Gezdiğiniz serginin ne şekilde mümkün kılınabildiği ve küratörlerin bir zamanlar Charles’ın koleksiyonunda bulunan eserleri tekrar nasıl bir araya getirebildiğini gösteren harika bir belge bu.

Kral 1. Charles’ın infazının ardından, Oliver Cromwell ve İngiltere Uluslar Topluluğu (Commonwealth) sadece tabloların değil, Kraliyet’e ait her şeyin satılarak dağıtılmasına karar veriyor.  11 yıl sonra, Monarşi yeniden yönetimi ele aldığında ise sanat eserlerinin hepsi olmasa da, bazıları Kral 2. Charles tarafından tekrar Kraliyet’e kazandırılıyor. İngiltere dışına çıkarılan tablolar ise bir daha asla geri getirilemiyor.

Kral 1. Charles’ın sanat koleksiyonu hikayesinin belki de en ilginç kısmı, yüklü paralar karşılığında elde edilen sanatsal zenginliğin, Kral’ın ölümü sonrasında yapılan satış sayesinde tekrar el değiştirmesinin sağlanması. Belki de tarihte ilk defa, sıradan insanlar büyük ustaların eserlerine dokunup hatta sahip olma şansını elde etti. Bu durum ise, İngiltere’deki sanat piyasasının oluşmasına olanak sağlayan ilk gelişme olarak görülebilir. Benim açımdan sergiyi bu denli hayranlık uyandırıcı kılan, yalnızca sergilenen başyapıtlar değil, aynı zamanda başrolünde sanatın bulunduğu gerçek bir tarihsel kesit sunması.

Tarih boyunca sanat, dini veya politik mesajlar iletebilmek için kullanılan bir araç olarak sıkça karşımıza çıktı. Kral Charles ise, sanat eserlerinin konuşabildiğini biliyordu. Onların önemini, bir Monarşi’nin gücünü ve otoritesini nasıl ilan edebileceklerini kavramıştı. Biliyordu ki, büyük ustaların elinden çıkma eserler, bir hükümdarın statüsüne ancak katkıda bulunabilirdi. Kral 1. Charles en yetenekli politikacı olmayabilir fakat rafine zevkleri olan sıradışı bir sanat koleksiyoneri olarak tarihteki yerini çoktan almıştır.  

https://www.royalacademy.org.uk/exhibition/charles-i-king-and-collector