Sugar and heat: red, blue, green, purple, orange

Aslı Seven

5-6 min. read

Strolling in the streets of Karakoy in the last sunny days of December with no agenda, an installation at the window front of Sanatorium catches my eye: On display is an installation by Gulsah Mursaloglu with her hand sawn potato-generated bioplastic squares hanging from the ceiling, connecting a large copper vessel and heat-generating usb cables. In contrast to previous iterations of this work I had seen, this time they have color and surface composition – red, blue, green, purple, orange - creating an oscillation between sculpture and painting, material and surface. I stand there, gazing closely at the color composition for a few minutes and continue my stroll, reserving the gallery visit for another time.

Again strolling in Karakoy in the first days of January with no agenda, struggling against the freezing cold, I pass by Sanatorium and see nothing. Seeing nothing startles me, I look closer and realize the windows are blocked with steam: the installation is still there but the heat generated by electricity circulating through usb cables, heating the water contained in the copper vessel and slowly melting the bioplastic square parts is also causing condensation. Upon closer inspection, the colors are also melting gradually, affecting the lower layers of bioplastic squares with blue and purple. Isolation and contamination. I realize then that this is a living, climate generating installation in constant interaction with the outside temperature – materialized on the window’s glass; and in constant material transformation – a process traced through cracks and melting colors on bioplastic parts.

Third time being the charm, I enter the gallery in the last week of the exhibition “Hosting Bodies” curated with finesse by Ulya Soley, bringing together Kerem Ozan Bayraktar, Sema Bekirovic and Gulsah Mursaloglu.

“Hosting Bodies” has two visual entry points: two surface projections that greet the viewer, unfolding in a temporal way, through repetition. They call for a gradual, decelerated and repetitive experience, operating on multiple temporal scales, with propositions seemingly headed towards dissolution of melting bodies under the influence of various physical processes. While Gulsah Mursaloglu’s window front display “Merging Fields, Splitting Ends (Sequence III)” faces the street with its ever changing micro-climate and abstract color scheme, inside the gallery, straight across from the entrance door, a video projection on the wall greets the viewer. Sema Bekirovic’s “All That Is Solid” presents us with the moving image of a sculpture – a giant gleaming red sphere - installed outdoors on a meadow, surrounded by grass, trees, bushes, intermittently sheep herds, human beings and most importantly, insects.  Materially bridging the two works is the presence of sugar: Mursaloglu’s bioplastic squares contain glucose molecules from potato starch, and Bekirovic’s sculpture is… well, it is made of sugar.

A time lapse montage of video recordings from multiple sources shows the sculpture across seasons, standing on the same point, day and night. The color scheme and composition are once again operative here: as the sphere gradually becomes host to bodies of various insects who feed on the sugar it contains, its red coating is pierced and fragmented, revealing  layers of red, blue, green, purple, orange. The transfer of matter from the sculpture’s body onto those of butterflies, bees, mosquitos and flies attests to the organic circulation of energy between organisms and their environment. As the round shaped sculpture slowly dissolves by being eaten away and reveals its inner layers of colors, a new solid emerges by extraction: the transformed sculpture acting as a document of this organic process, a remainder. In other words a becoming, from autonomous work of art to a performative document.

This doubling between sculpture and performative document is itself reified as the video is at the same time the documentation of a time-based installation carrying the same title. Documenting a process of becoming document.

A similar doubling is also at the heart of Kerem Ozan Bayraktar’s installation made of 3D and UV printed variations and fragments around the shape of human heart. Titled “Cardiogenesis”, a series of UV prints on Plexiglas arranged on a shelf present multiple attempts at visually representing the heart. The transparency of the material allows to create layering, opening up combinatory possibilities as to what constitutes an organ. “Vital Heat” is a series of 3D printed organ shapes replicating the heart while at the same time diverging from it through alterations, fragments and parts melting over the floor.  This is a bodiless heart which seems to keep pumping, only to generate dysfunctional copies of itself. The pink, off-white and red accents of the installation serve to maintain the heart-as-organ as a referent. From the circuit of veins and blood to the circuitry of a self-replicating machine as a closed system, this is an organ turned into a digital-mechanical hybrid in passing through software, being translated through heated polymer (sugar, again) to repeat, fragment and document its own shape in endless variations and sequences. The heart as an inter-medial affective trickster, pumping itself across non organic matter through heat and radiation.

From Bekirovic’s sculpture as a body dissolving into thousands of insect bodies to Bayraktar’s hybrid, machine generated heart shapes revealing their vein-like polymer filaments and to Mursaloglu’s complex circuitry of thermal conduction, every unique body of work in the exhibition extends beyond itself through filaments, veins, tentacles and heat to contaminate, feed, melt and solidify anew with one another, and with the body of the viewer. We are drawn into the body of this exhibition not only through visuality but also through heat, smell and taste, as living bodies in motion confronting an environment in motion. As sugar and heat stand at the heart of bodies human and non human, organic and mechanical, melting, shaping and mimicking one another, this can be a blissful embrace, as much as a dangerous one.

Sanatorium | Hosting Bodies

Şeker ve ısı: kırmızı, mavi, yeşil, mor, turuncu

Aslı Seven

5-6 dakika okuma süresinde

Aralık ayının son güneşli günlerinde Karaköy sokaklarında amaçsızca dolaşırken, Sanatorium'un vitrininde bir yerleştirme gözüme çarpıyor: Gülşah Mursaloğlu'nun elle dikilmiş patates bazlı biyoplastik kareleri tavandan sarkıttığı bir yerleştirme büyük bir bakır kap ve ısı üreten USB kablolarını birbirine bağlıyor. Bu çalışmanın gördüğüm önceki versiyonlarının aksine, bu sefer renk ve yüzey kompozisyonuna sahipler - kırmızı, mavi, yeşil, mor, turuncu - heykel ve resim, malzeme ve yüzey arasında bir salınım yaratıyorlar. Orada duruyorum, birkaç dakika boyunca renk kompozisyonuna yakından bakıyorum ve galeri ziyaretimi başka bir zamana ayırarak gezintime devam ediyorum.

*Gülşah Mursaloğlu, Dolanan Alanlar, Ayrışan Uçlar (Dizilim II), 2021, Patates bazlı biyoplastik, bakır, su, elektrikli ocak, iplik, Değişken boyutlar. SANATORIUM ve sanatçının izniyle, Fotoğraf: Zeynep Fırat.

Ocak ayının ilk günlerinde yine amaçsız bir şekilde Karaköy'de dolaşır ve dondurucu soğuğa karşı mücadele ederken Sanatorium'un önünden geçiyorum ve hiçbir şey görmüyorum. Hiçbir şey görmemek beni şaşırtıyor, daha yakından bakıyorum ve pencerelerin buharla kaplanmış olduğunu fark ediyorum: yerleştirme hala orada ama USB kabloları üzerinden dolaşan elektriğin bakır kabı ve içinde bulunan suyu ısıtması ile aynı zamanda ortamda buğu yükseliyor. Daha yakından incelendiğinde, renklerin de yavaş eridiği, mavi ve mor biyoplastik karelerden bir aşağıdakilere doğru aktığı görülüyor. Yalıtım ve bulaşma. Bunun yaşayan, iklim üreten bir yerleştirme olduğunu anlıyorum, dış hava koşullarıyla sürekli etkileşimi pencere camında somutlaşan; ve sürekli maddi dönüşümü ise biyoplastik parçalardaki çatlaklar ve eriyen renkler boyunca izlenen bir süreç.

Ulya Soley'in incelikli küratörlüğü ile bir araya gelen Kerem Ozan Bayraktar, Sema Bekirovic ve Gülşah Mursaloğlu'nun işlerinden oluşan “Konak Bedenler” sergisinin son haftasında, önünden üçüncü geçişimde galeriye giriyorum.

“Konak Bedenler”in iki görsel giriş noktası var: İzleyiciyi karşılayan, tekrar yoluyla zamansal bir şekilde ortaya çıkan iki yüzey projeksiyonu. Sergi, bu iki giriş noktasından başlayarak, çeşitli fiziksel süreçlerin etkisi altında eriyen bedenlerin çözülmesine yönelik görünen önermelerle, birden çok zaman ölçeğinde işleyen kademeli, yavaşlamış ve tekrarlayan bir deneyim çağrısında bulunuyor. Gülşah Mursaloğlu'nun vitrin yerleştirmesi “Dolanan Alanlar, Ayrışan Uçlar (Dizilim III)” sürekli değişen mikro-iklimi ve soyut renk düzeniyle sokağa bakarken, galerinin içinde, giriş kapısının tam karşısındaki duvarda bir video projeksiyonu izleyiciyi ilk adımda karşılıyor. Sema Bekirovic'in "Katı Olan Her Şey" adlı çalışması, açık havada çimenler, ağaçlar, çalılar ve aralıklı olarak koyun sürüleri, insanlar ve en önemlisi böceklerle çevrili bir çayır üzerine yerleştirilmiş, dev, parlak kırmızı bir küre seklindeki heykelin hareketli görüntüsünü sunuyor. İki yapıtı maddesel olarak birbirine yaklaştıran, süreçlerinde şekerin varlığı: Mursaloğlu'nun biyoplastik kareleri patates nişastasından glikoz molekülleri içerirken, Bekirovic'in heykelinin ana maddesi şeker.

Birçok kaynaktan alınan video kayıtlarının hızlandırılmış montajı, heykeli mevsimler boyunca, gece ve gündüz aynı noktada dururken gösteriyor. Renk düzeni ve kompozisyon burada bir kez daha etkin hale geliyor: küre, içerdiği şekerle beslenen çeşitli böceklerin bedenlerine ev sahipliği yaptıkça, kırmızı kaplaması yavaş yavaş delinip parçalanıyor, kırmızı, mavi, yeşil, mor, turuncu iç katmanlarını ortaya çıkarıyor. Heykelin bedeninden kelebeklere, arılara ve sineklere doğru gerçeklesen maddesel aktarım, organizmalar ve çevreleri arasındaki organik enerji dolaşımının kanıtı gibi işliyor. Yuvarlak şekilli heykel yavaş yavaş yenerek çözülürken ve içindeki renk katmanlarını ortaya çıkarırken, eksiltme ile yeni bir katı biçim ortaya çıkıyor: Dönüşen heykel bu organik sürecin bir belgesi olarak hareket ediyor, bir kalıntı. Başka bir deyişle, özerk sanat eserinden performatif bir belgeye dönüşüm. Heykel ve performatif belge arasındaki bu geçiş ve ikilemenin, burada sunulan videonun aynı zamanda aynı adı taşıyan zamana dayalı bir yerleştirmenin belgelenmesi oluşu ile somutlaştırılmış olduğunu düşünüyorum, bir belgeleşme sürecinin belgesi.

Benzer bir ikilik, Kerem Ozan Bayraktar'ın insan kalbi şekli etrafında 3 boyutlu ve UV baskılı varyasyonlardan ve kesitlerden oluşan yerleştirmesinin kalbinde de işliyor. "Kardiyogenesis" başlığı altında bir rafta sıralanmış bir dizi pleksiglas üzerine UV baskı, kalbi görsel olarak temsil etmek için çoklu denemeler sunuyor. Malzemenin şeffaflığı farklı katmanlar oluşturmaya izin vererek bir organı neyin oluşturduğuna dair kombinasyon olasılıkları açıyor. “Yaşamsal Isı” ise kalbin biçimini kopyalayan ama aynı zamanda ondan başkalaşan kesitler ve zeminde eriyen parçalar yoluyla kalpten uzaklaşan bir dizi 3D baskı organ formuyla izleyiciyi zemine yaklaşmaya zorluyor. Bu, bedensiz bir kalp. Pompaladıkça kendisinin işlevsiz kopyalarını oluşturmaya devam etmekteymiş gibi görünüyor. Damar ve kan dolaşım ağlarından, kapalı bir sistem olarak kendi kendini kopyalayan bir makinenin devrelerine, bu, ısıtılmış polimer (yine şeker) aracılığıyla, yazılımdan geçerek dijital-mekanik bir meleze dönüşen bir organ, sonsuz varyasyonlar ve diziler halinde kendi şeklini parçalıyor ve belgeliyor. Yerleştirmenin pembe, kirli beyaz ve kırmızı vurguları ise, organ olarak kalbi bir referans olarak tutmaya devam ediyor. Isı ve radyasyon yoluyla kendi kendini organik olmayan maddelere pompalayan, mecralar arası bir duygulanım sihirbazı olarak kalp.

Bekirovic'in binlerce böcek bedeninde eriyen bir beden olan heykelinden Bayraktar'ın damar benzeri polimer ipliklerini ortaya çıkaran, makine tarafından oluşturulmuş melez kalp kesitlerine ve Mursaloğlu'nun karmaşık termal iletim devrelerine, sergideki her benzersiz çalışma, filamentler, damarlar, dokunaçlar ve ısı aracılığıyla kendi bedeninden öteye uzanıyor, birbirlerine ve izleyicinin de bedenine bulaşmak, besle(n)mek, eri(t)mek ve yeniden katılaşmak için. Bu serginin bedenine sadece görsel ipuçlarıyla değil, aynı zamanda hareket halindeki bir ortamla karşı karşıya kalan hareket halindeki canlı bedenler olarak ısı, koku, ses ve tat yoluyla da çekiliyoruz.  Şeker ve ısı, birbirini eriten, şekillendiren ve taklit eden organik ve mekanik bedenlerin kalbinde yer alırken, bu kucaklaşma keyifli olduğu kadar tehlikeli de olabilir.

Sanatorium | Konak Bedenler