The loss of time and my waking life

A conversation with Basim Magdy

Nazlı Yayla

2 min. read / scroll down for text in Turkish

How are you? It has been 3 months, and our moods have changed since the beginning. And being productive is extremely being praised. Do you feel motivated to work on new ideas? Has it been productive for you? 

I can't generalize any of those things. All I can say is that this period been has emotionally and mentally different from anything I've experienced before. All the uncertainty, absurdity,  disbelief, questioning, worrying, the conflict between the desire for optimism and the crushing pessimism of the status quo. 

The lucid and unprecedented dreams became the equivalent of the loss of the concept of time and the inability to anticipate the future in my waking life. All daily activities are performed with the knowledge that there is a giant invisible monster hiding in the background. This meant that productivity came and went. I make art because I enjoy making it, not because I'm under pressure to make it, so being productive never felt like something I should halt because this is a "special situation". It's something I always enjoy, regardless of the situation. It is also very important to clarify that whether being productive is being praised or demonized should be of little importance to surviving this period, we are all different and we have our own very specific coping mechanisms. This period has been more productive for me in ways and less so in others, but the one thing I can confirm helped a lot is that the world stopped and the avalanche of emails and other daily responsibilities slowed down, which gave me time to think about what I do and to start working on new things.

You were among the first artists who have shared their work openly online during the pandemic. How does it feel to share your work openly, does it feel exposed, caring, connected?

My films have been online since I built my website almost 10 years ago. Every time I make a new film it goes online shortly after the opening of the show it was commissioned for. It is critical for me that my films are available online to watch in their entirety. I make films for people to watch them, to communicate my ideas with others. Restricting that communication seems illogical for me. My reasoning was always that if I stick to showing my films in art exhibitions and film festivals only, then I'm implicitly and exclusively catering to a first world audience. This is mostly where I show, because regardless of anything, this is where most of the money still is for museums, exhibitions, film festivals and most other opportunities. I'm not interested in this. Like a lot of artists, all my solo and group shows where rescheduled and I wanted to make sure the ones who may be interested in seeing my films know that they can still watch them online so I started posting excerpts on my instagram and linking them to the full versions of the films on my website. Putting my films online never felt anything but natural and logical. It offered the films a platform to communicate with audiences I have no access to, ones that exist outside the art and film bubbles, one that's full of curiosity and intrigue. It always felt like the right thing to do. 

How are you using social media these days? How is your relationship with all this flow of online content?

I firmly believe that any major decisions I will make during this time are ones that I will regret in the future. Like many people, I am not socially, emotionally or mentally qualified  to make big or small changes right now. This is why I have been trying to deal with everything including social media the same way as I did before. The flow of content is always there, in different ways. I have been mostly trying to avoid the race for visibility in the form of content bombardment. It's great to know the content is there, but I never felt the pressure to dive into all of it. Like before, I say what I want to say on social media whenever I feel the need to share it with others. Eventually we'll get used to all this and our thinking of all the recent events and reality that surrounds us will evolve to cope in ways that are more practical. I hope that social media will help with this process.

Translation to Turkish: Zeynep Dolanay

Zaman kavramının kaybı ve uyanık hayatım

Basim Magdy ile sohbet

Nazlı Yayla

 2 dakika okuma süresinde

Sevgili Basim, nasılsın? Evlere kapanalı 3 ay oldu ve sürecin başından beri çeşitli ruh hallerine büründük. Bu düzen içerisinde ise üretken olmak çılgınca yüceltildi. Yeni fikirler üzerinde çalışmak için kendini motive hissediyor musun? Senin için verimli bir süreç miydi?

Söylediklerinin hiçbirini genelleyemem. Ama söyleyebileceğim tek şey, kuşkusuz bu dönemin duygusal ve zihinsel olarak daha önce deneyimlediğim her şeyden çok farklı olduğu. Tüm belirsizlik, manasızlık, inançsızlık, sorgulama, endişe, iyimser olma arzusu ve statükonun ezici karamsarlığı içindeki çatışma... Parlak ve eşi görülmemiş rüyalar, zaman kavramının kaybına ve uyanık hayatımdaki geleceği öngörememeye denk oldu. Tüm günlük aktiviteler, arka planda sanki gizlenen devasa ve görünmez bir canavarın varlığı hissiyle gerçekleşiyor adeta. Bu da üretkenliğin gelip gittiğine işaret. Sanat yapmaktan keyif aldığım için sanat yapıyorum, baskı altında olduğumdan değil; bu yüzden bu “özel durum” içerisinde üretken olmak, hiçbir zaman kendimi durdurmam ya da vazgeçmem gereken bir şeymiş gibi hissettirmedi. İçinde bulunduğumuz durumun aksine, bu benim her daim yapmaktan keyif aldığım bir şey. Hayatta kalmaya çalıştığımız bu dönemde, üretken olmanın övülmesinin ya da şeytanlaştırılmasının çok ama çok az önem taşıdığına açıklık getirmenin önemli olduğunu düşünüyorum. Hepimiz birbirimizden çok farklıyız ve herkesin kendine has hayatla başa çıkma mekanizması var. Bu dönem bazı yönlerden benim için verimli geçmiş olsa da başkaları için bu geçerli değildi. Ancak e-posta kargaşasının ve diğer günlük sorumluluklarımızın yavaşlaması ve bir nevi dünyanın durması, yeni şeyler üzerinde çalışabilmem ve ne yaptığımla ilgili düşünmem için zaman ve alan yaratması açısından çok yardımcı olduğunu doğrulayabilirim.

Pandemide çalışmalarını çevrimiçi ortamda herkese açık bir şekilde paylaşan ilk sanatçılardan biriydin. İşlerini bu açıklıkla paylaşmak nasıl bir duygu? Sana kendini bağlantıda, korunmasız veya önemseyen/şefkatli hissettirdi mi? 

Yaklaşık 10 yıl önce websitemi kurduğumdan beri filmlerimi çevrimiçi ortamda yayınlıyorum. Ne zaman yeni bir film çeksem, ilgili sergi veya proje açıldıktan kısa bir süre sonra websiteme koyuyorum. Filmlerimin tümüyle sanal ortamda izlenebilir olması benim için çok önemli. İnsanların filmlerimi izlemesi ve fikirlerimi onlarla paylaşabilmek adına film yapıyorum. Bu iletişimin kısıtlanması manasız geliyor. Eğer filmlerimi yalnızca sergilerde ya da festivallerde gösterirsem, o zaman birinci dünya izleyicisine gizli ve ayrıcalıklı hizmet ediyor kanısındayım. Her şeye rağmen bugün maddi kaynakların çoğunun müzeler, sergiler, film festivalleri ve bu gibi diğer alanlara aktarılıyor olmasından dolayı filmlerimi hala genellikle bu kapsamda gösteriyorum fakat aslında ben bunlarla ilgilenmiyorum. Çoğu sanatçı gibi, benim de tüm kişisel ve grup sergilerim ertelendi, bu yüzden filmlerime ilgi gösteren ve izlemek isteyenler için onların çevrimiçi ortamda var olduğunu bilmelerini istiyorum. Bu yüzden instagram hesabıma filmlerimden belirli kesitler alıp websitemdeki linklerini de ekleyerek paylaşımlar yapıyorum. Filmlerimi çevrimiçi yayınlamak, bana yalnızca doğal ve mantıklı geliyor. Hiç erişimim olmayan izleyici kitlelerine, sanat ve film çevrelerinin dışında var olan, merak ve heyecan dolu bir platform sunarak iletişim kurmamı sağlıyor. Bu hep doğru olan bir şeymiş gibi hissettirdi. 

Bu günlerde sosyal medyayı nasıl kullanıyorsun? Bu çevrimiçi içerik akışıyla ilişkin nasıl?

Bu zamanda alacağım büyük kararların gelecekte pişman olacağım kararlar olduğuna derinden inanıyorum. Çoğu insan gibi, şu an duygusal, zihinsel ve sosyal olarak büyük ve küçük değişiklikler yapabilecek nitelikte olduğuma inanmıyorum. Bu yüzden sosyal medya dahil her şeyi eskisi gibi ele almaya çalışıyorum. İçerik akışı farklı şekillerde her zaman orada. İçerik bombardımanı minvalinde bir görünürlük yarışından kaçınmaya çalışıyorum. Tüm bu içeriğin orada olduğunu bilmek çok güzel ama içine kapılma baskısını hiçbir zaman hissetmedim. Eskiden olduğu gibi, başkalarıyla bir şeyler paylaşma ihtiyacı hissettiğimde bunu sosyal medya üzerinden ifade ediyorum. Sonunda tüm bunlara alışacağız ve bizi çevreleyen bu son olayları ve gerçeklikleri düşünme şeklimiz, bu dönemi daha pratik yollarla başa çıkmamız için bizi evriltecek. Umarım sosyal medya bu sürece yardımcı olur.