Heavy matters, light weights, a handful of rights 

 A conversation with Aslı Uludağ 

Ulya Soley

5-6 min. read / scroll down for text in Turkish

Aslı Uludağ is an artist who can be associated with various areas including sculpture, performance and architecture. Her projects born out of long term research and take their final look by an intricate application of her ideas using  a wide range of materials including metal, plastic, wood, and fiber. 

After spending eight years in Chicago, where she studied at The School of the Art Institute of Chicago, she is now moving her studio to London, where she will start an MA in Research Architecture at Goldsmiths. She is currently working on projects that focus on architectural structures, urban design, limits set by social, cultural and legal rules, and their impact on the society, the movement managed by these limits, and how they both control and reflect life. Her work has been exhibited in the Womanmade Gallery, The Ukrainian Institute of Modern Art, Union League Club, and recently at Pera Museum in Istanbul where she performed a month-long durational performance questioning the weight of the international declaration of human rights. 

Inspired by Suna and Inan Kıraç Foundation Anatolian Weights and Measures Collection exhibition, her performance took place in the exhibition gallery of Intersecting Worlds: Ambassadors and Painters. Aslı designed an installation in which the audience could become aware of every step they take. She sat across a table, inviting one audience member at a time to pick a word from the declaration of human rights and take that word out by erasing it with a piece of coal. Meanwhile she read out loud the definition of that word, and erased it by licking it out of the dictionary. Then, the place of each word in the dictionary was converted to the weight of wheat, reflecting an interpretation of the collective and settled lifestyle, proposed by this Universal Declaration of Human Rights. In the last stage of the performance, she calculated the physical weight of the declaration as 766.133 kg based on the weight of the wheat. So that’s why we had a conceptual and at times an existentialist conversation about 766.133 kilograms of rights. 

Hi Aslı, first of all, how did it feel to do a performance in Istanbul, after spending so many years in Chicago? I’m curious about your experience especially because you interacted with so many different people during this one month long performance. 

This was the first performance piece that I exhibited in a museum setting so I don’t have a similar experience to compare it to. However I did observe that there is a clear distinction between museum, gallery and fair goers. In an interactive performance such as A Handful of Rights, the response of the participant shapes the piece significantly so the viewer profile becomes very important. I created this piece to be performed in Istanbul specifically due to its political relevance, and looking back at this experience I can’t imagine another setting better fit for it than Pera Museum. 

Even though it is dense conceptually, A Handful of Rights, in my opinion, is approachable and conceivable by people who are not well versed in art theory and history. This was important to me since the main focus of the piece was The Declaration of Human Rights and its unavailability to the people. Trying to communicate this idea within a piece that was made unapproachable to the people due to its conceptual walls would have been going against this argument. A gallery or a fair setting would have had similar effects. Pera Museum, on the other hand, is approachable by everyone walking past it, in Beyoglu, a very mixed part of town, with its doors opening right to the street, without the intimidation of gates or a grand entrance. With its permanent collections dating back to Ancient Anatolian cultures on one hand and contemporary exhibitions on the other, Pera appeals to a wide range of people with different interests. Such was the viewer profile of A Handful of Rights, not limited to the contemporary art-folk, reaching people from other walks of life (still, as much as an art setting could allow).

Do you think the international declaration of the human rights looks or feels 766.133 kg, or were you surprised to find out this number? Would you feel disappointed if it was lighter? How does it feel to weight something that is almost lost, or not present most of the time? Can a ghost declaration weigh this much? 

I had an idea about how much it was going to weigh towards the end of the performance since I knew how much wheat I had initially, and I could see how much I had used up. I can’t say I’m happy or disappointed about the result because this number, 766 kg 133 g (1689 pounds) doesn’t necessarily mean anything on its own. Numerical value, in general, gains meaning through comparison to other values one is already familiar with, so I’d rather evaluate this result not according to how big or small it is but by measuring our level of familiarity with it, which was essentially the main objective of the performance piece. 

The Declaration of Human Rights is foreign to our society. We know its title yet have very little knowledge of what it entails. During the process of preparing and actualizing this performance I’ve come to realize that only a fraction of the people I’ve interacted with have even read it. By translating the text of the Declaration into different systems such as language, physical matter (wheat), spatial organization and weight through formulas of my creation, I wanted to determine its place within these systems and find the moment when this text is the most familiar to us. Approaching the resulting weight from this perspective, we can perhaps conclude that I have failed. The weight we are looking at is quite difficult for an average person to make meaning out of since it is outside the range of our daily use. If it was closer to the average weight of a human being or a grocery bag, that would be a different story but unless one’s occupation involves freight or dealing with heavy objects or objects in bulk, 766 kg 133 g is a weight we can’t identify with, it is quite an abstract value. In that sense, it is symbolic of the meaning of The Declaration of Human Rights within our society.  

What else could weight 766.133 kg? 

The performances I have done in the past have mostly concluded with an object as an end-result, an evidence of its happening. Recently, I have been interested in collecting data through my performances as they evolved into research/lab environments that are activated by participants and the performance. The weight that was calculated in this performance is a data as such, which will inform future projects. I’m hoping to create a thread that connects each project to the next, forming a narrative similar to an on-going research. In light of this idea, I have started to compare 766 kg 133g to the weight of other objects that could be relevant. So far I’ve calculated that the Declaration of Human Rights is equal to approximately 12 average human beings, 1 horse and 1/5 of the stele of The Code of Hammurabi. The latter is probably where the narrative continues.

How was the audience’s reaction to this quite literal gesture of taking out a word from the declaration? Did you hear any objections? 

There were different approaches to that portion of the performance. Some picked words they found meaningful and they could relate to, not necessarily thinking about the act as removing the word from language or the Declaration. The most memorable example to this is a family of three that participated. The mother picked the word ‘education’, father ‘protection’ and the child ‘life’. Some, on the other hand, picked words they’d like to see erased, like my mom, who picked the word ‘torture’. There were others who picked meaningful words and regretted their choice once the word was erased. 

It definitely made me think about the choices people made and draw some random conclusions! I think the grid system on the floor also made the participants more conscious about their movements. Can you talk a little bit on how you used architectural manoeuvres as part of the performance? 

The grid was a significant theme in the installation. The boundaries of the 5 by 10 m performance space were drawn on the ground with a wooden frame. Strings were stretched about 10 cm off the ground to form a grid system within this frame, each square measuring 50 by 50 cm. Upon entering the performance space, the height, the length and the direction of the participants’ steps were manipulated by this system. When the words of the Declaration were translated into wheat, the gains that corresponded to each word were then “sown” into a parcel on the ground, “occupying” it.

As a clear symbol of the city grid, the installation drew a connection between architecture and the laws that guide/control/govern the community. During the performance, the wheat “sown” into a square of the grid made its parcel inaccessible, thus  the movement of the participants were further manipulated by the words of the Declaration of Human Rights as each group of wheat represented a word from this text. The process of “sowing” transformed the representation of the city grid into a field, considerable as the first organized man-made architecture, where the roots of settled, communal life and civilization lie, the civilization that the Declaration of Human Rights strives to keep civil. 

Last but not least, what were some resources that inspired or motivated you to do a performance on weighing the declaration of human rights? Which authors did you come across during your research? 

I was reading The Practice of Everyday Life by Michel de Certau while I was working on the proposal for the project. The grid structure on the ground which controlled the movement of the participants within the space was drawn from the connections he makes between walking/strolling, writing and reading. 

Another resource was Kafka’s short story Penal Colony in which he imagines a community where the death sentence consists of tattooing the law on the back of the condemned as the piercing needles slowly drain the life out of his/her body. The bond between the body and the law that controls (or fails to control) it is what lies behind the idea to erase the words of the Declaration from the Turkish dictionary by licking and rubbing them off the page. 

Using the façade details of the Pera Museum as a frame for the Declaration was inspired by the views voiced in The Futurist Manifesto as well as Five Texts by Dan Buren on the function of the museum. 

Thanks so much for this intriguing conversation. Looking forward to your new projects!

https://www.asliuludag.com/

https://www.youtube.com/watch?v=DqRNWPIZm8w

https://www.peramuseum.org/Activity-Detail/A-Handful-of-Rights-Asli-Uludag-/767

Ağır konular, hafif yükler, bir avuç hak

Aslı Uludağ ile sohbet

Ulya Soley

5-6 dakika okuma süresinde

Aslı Uludağ heykel, performans ve mimari gibi pek çok farklı alanla ilişkilenen bir sanatçı. Projeleri uzun bir araştırma sürecinin ardından, fikirlerinin metal, plastik, ahşap ve lif gibi malzemelere ustaca uygulanmasıyla ortaya çıkıyor. 

The School of the Art Institute of Chicago’da tamamladığı eğitiminin ardından Aslı, önümüzdeki günlerde Goldsmiths’in Mimari Araştırma üzerine yüksek lisans programına katılmak üzere Londra’ya taşınıyor. Son dönemde mimari, şehir tasarımı, sosyo-kültürel ve yasal kuralların ve sınırların toplum üzerindeki etkileri, bu sınırların kontrol altına aldığı hareket alanları ve bunların gündelik hayata yansıması üzerine çalışıyor. İşleri Womanmade Gallery, The Ukrainian Institute of Modern Art ve Union League Club gibi çeşitli yerlerde sergilenen Aslı, son olarak Pera Müzesi’nde bir ay süren ve İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi'nin ağırlığını sorgulayan süreç odaklı bir performans gerçekleştirdi. 

Suna ve İnan Kıraç Vakfı Anadolu Ağırlık ve Ölçüleri Koleksiyonu’ndan esinlenen performans, Kesişen Dünyalar: Elçiler ve Ressamlarsergi galerisinde gerçekleşti. Aslı, bu galerinin içinde ziyaretçilerin her adımını bir farkındalıkla atmalarına olanak tanıyan bir yerleştirme tasarladı. Yerleştirmenin içindeki masada oturan ve ziyaretçileri birer birer karşısına oturarak bildirgeden bir kelime seçtikten sonra seçtikleri kelimeyi bir kömür parçasıyla metinden çıkarmaya davet eden Aslı, her kelimenin sözlükteki sırası kadar buğday sayarak, bu sayıları buğday ağırlığı cinsine çevirdi. Performansın son aşamasında bildirgenin ağırlığı 766.133 kg olarak hesaplandı. Aslı ile 766.133 kilo insan hakkı üzerine kavramsal ve yer yer varoluşsal bir sohbet gerçekleştirdik! 

Merhaba Aslı, öncelikle Chicago’da bu kadar uzun zaman geçirdikten sonra İstanbul’da bir performans yapmak sana nasıl hissettirdi? Deneyimini özellikle merak ediyorum çünkü bu bir aylık performans süresince çok farklı insanlarla bir araya geldin. 

Bu performans, bir müzede gerçekleştirdiğim ilk performanstı dolayısıyla karşılaştırabileceğim benzer bir deneyimim yok. Fakat müze, galeri ve fuar ziyaretçileri arasında açıkça görülen farklar olduğunu söyleyebilirim. Bir Avuç Hak gibi ziyaretçi katılımıyla etkinleşen bir performansta, ziyaretçinin katkısı süreci şekillendirdiğinden, profil önem kazanıyor. Politik tarafını göz önünde bulundurduğumda, performansın İstanbul’da gerçekleşmesini özellikle istemiştim ve geriye dönüp baktığımda Pera Müzesi’nden daha uygun bir mekan düşünemiyorum. Kavramsal açıdan yoğun olsa da, bu performansın sanat teorisi ve sanat tarihi hakkında bilgisi olmayan ziyaretçiler için de oldukça ulaşılabilir ve anlaşılır olduğunu düşünüyorum. Performansın odağında bulunan İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’ne pek çok kişinin aşina olmadığını göz önüne aldığımda bu benim için önemliydi. Kavramsal duvarları yüzünden insanların ulaşamadığı bir iş yapmak, tam olarak bu fikrin üzerinden ilerleyen bu performansın doğasına aykırı olurdu. Bir galeri veya fuar alanı da performansı bu şekilde etkileyebilirdi. Pera Müzesi ise karışık bir topluluğu barındıran Beyoğlu’na doğrudan açılan kapılarıyla, önünden geçen herkese kucak açan bir yapı. Antik Anadolu kültürlerine uzanan koleksiyonlarından güncel sergilerine, çok farklı ilgi alanlarına sahip bir ziyaretçi kitlesine hitap ediyor. Bu yüzden Bir Avuç Hak’ın izleyici profili yalnızca güncel sanatla ilgilenen kitle değil, bir sanat mekanının elverdiği ölçüde çok daha geniş kapsamlıydı. 

Sence İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi 766.133 kilo görünüyor mu? Bu sayıya ulaşmak senin için sürpriz oldu mu? Eğer daha hafif hesaplasaydın hayal kırıklığına uğrar mıydın? Neredeyse kaybolmuş ya da çoğu zaman var olmayan bir şeyi tartmak nasıl bir his? Hayalet bir bildirge bu kadar ağır olabilir mi? 

Performansın sonuna doğru bu sayıyı tahmin etmeye başlamıştım, kullandığım buğday miktarından çıkarabiliyordum. Sonuçla ilgili mutlu olduğumu ya da hayal kırıklığına uğradığımı söyleyemem çünkü bu sayı tek başına bir şey ifade etmiyor. Sayısal değer genellikle diğer değerler ile karşılaştırıldığında anlam kazanır, bu yüzden bu sonucu ne kadar büyük ya da küçük olduğundan bağımsız olarak, bu değere olan aşinalığımız üzerinden değerlendirmeyi tercih ederim – performansın asıl hedefi de buydu. 

İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi topluma yabancı. Başlığını biliyoruz fakat maddelerine aşina değiliz. Bu performansa hazırlanırken ve performansı gerçekleştirirken fark ettiğim üzere, bildirgeyi okumuş olan çok az insan vardı. Bildirge metnini kendi yarattığım bir takım formüller aracılığıyla dil, fiziksel madde (buğday), mekânsal düzenleme ve ağırlık gibi farklı sistemlere tercüme ederek bu sistemlerdeki yerini belirlemek ve bu metnin bize en aşina olduğu anı bulabilmek istedim. Sonuçta çıkan ağırlığa bu perspektiften bakınca başarısız olduğum sonucuna varabiliriz. Herhangi birinin anlamlandırması çok zor olan bir ağırlıktan bahsediyoruz, çünkü 766.133 kilo gündelik hayatın dışında bir ağırlık. Ortalama bir insan ağırlığına veya bir alışveriş torbasının ağırlığına yakın bir sayı olsaydı daha kolay olabilirdi, fakat bu sayı, eğer ağır yükler veya nakliye işiyle uğraşmıyorsanız, oldukça soyut bir değer. Dolayısıyla bu yönüyle İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’nin toplumdaki anlamını da sembolize ediyor. 

Başka neyin ağırlığı 766.133 kilo olabilirdi? 

Geçmişte gerçekleştirdiğim performansların çoğu sonucunda bir objeye dönüştü. Son zamanlarda performanslarım katılımcılar tarafından etkinleşen birer araştırma laboratuvarına dönüştükçe, performanslarım aracılığıyla veri toplamakla ilgilenmeye başladım. Performans sonucu hesaplanan bu ağırlık da, gelecek projelerimi şekillendirecek bu tip bir veri. Uzun süreli bir araştırma hikayesi gibi, her projeyi bir sonrakine bağlayabilecek bir bağ kurmayı umuyorum. Bu fikirden yola çıkarak 766 kilo 133 gramı ilintili olabilecek diğer objeler cinsinden düşünmeye başladım. Şimdiye kadar İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’nin yaklaşık olarak 12 ortalama insan, 1 at ve Hammurabi Yasaları tabletinin beşte biri ağırlığında olduğunu hesapladım. Hikaye muhtemelen sonuncu üzerinden devam edecek. 

Ziyaretçiler bildirgeden bir kelime çıkarma direktifine nasıl tepki verdi? İtiraz eden oldu mu? 

Performansın o bölümüne farklı yaklaşanlar oldu. Bazı katılımcılar, kelimeyi bildirgeden çıkarma hareketine odaklanmadan, anlamlı buldukları veya ilişki kurabilecekleri kelimeler seçti. Buna ilişkin en çok aklımda kalan örnek katılan üç kişilik bir aile. Anne ‘eğitim’, baba ‘koruma’ ve çocuk ‘hayat’ kelimesini seçti. Bazı katılımcılar ise silmek istedikleri kelimeler seçtiler, örneğin annem ‘işkence’ kelimesini seçti. Bazıları ise anlamlı kelimeler seçip kelime silinince pişman oldular. 

Katılımcıların kelime seçimlerini dinleyip çıkarımlar yapmak kesinlikle eğlenceliydi! Yerdeki grid sistemi de katılımcıların hareketleriyle ilgili farkındalığını arttıran bir manevraydı. Mimari öğeleri performansın bir parçası olarak nasıl konumlandırdığını da biraz anlatabilir misin? 

Grid sistemi yerleştirmenin önemli bir temasıydı. 5 metreye 10 metre büyüklüğündeki performans alanının ahşap bir çerçevesi vardı. Yerden 10 cm yüksekliğe gerilen iplerle bu ahşap çerçevenin içinde, 50x50 cm karelerden bir grid sistemi oluşturuldu. Performans alanına giren ziyaretçilerin adımlarının uzunluğu ve yönü bu sistem tarafından kontrol ediliyordu. Bildirgedeki kelimeler buğdaya çevrildiğinde, her kelimeyi temsil eden buğday miktarı, alandaki bir kareye ekildi ve o alanı işgal etti. Şehirdeki gridin açık bir sembolü olan bu sistem ile yerleştirme, mimari ve toplumu kontrol eden/yönlendiren/yöneten kurallarıyla açık bir bağlantı kuruyor. Performans sırasında her kareye ekilen buğday, o alanı kullanılmaz hale getirdi. Bu da katılımcıların hareketini kısıtlayan bir öğe oldu. ‘Ekme’ süreci şehir gridini, ilk insan yapımı mimari düzenleme olarak da görülen, yerleşik toplumsal yaşamın ve İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’nin korumaya çalıştığı uygarlığın köklerinin dayandığı tarlaya çevirdi.

Son olarak seni bu bildirgenin ağırlığını ölçmek üzerine bir performans yapmak konusunda motive eden, ilham veren kaynaklar nelerdi? Araştırma sürecinde hangi yazarlardan faydalandın? 

Proje önerisini hazırladığım sırada Michel de Certau’nun The Practice of Everyday Life kitabını okuyordum. Mekanda katılımcıların hareketlerini kontrol altına alan grid sistemi, yazarın yürümek, yazmak ve okumak arasında kurduğu bağlantılardan yola çıkıyor. 

Kafka’nın kısa hikayesi Penal Colony ise faydalandığım bir diğer kaynaktı. Bu hikayede Kafka, idam cezasının suçlunun sırtına ilgili kanunun dövme yapılması ile gerçekleştiği, iğnenin yavaş yavaş hayatı çekip tükettiği bir toplum hayal ediyor. Beden ve onu kontrol eden (ya da kontrol edemeyen) yasa arasındaki ilişki, Türkçe sözlüğü yalayarak bildirgedeki kelimeleri sayfadan çıkarmamın arkasında yatan fikir. 

Bildirge metninin çerçevesi olarak Pera Müzesi’nin ön cephesini kullanma fikri de The Futurist Manifesto’daki bazı görüşlerden ve Dan Buren’in müzenin fonksiyonuyla ilgili yazdığı Five Textsmetinlerinden yola çıkıyor. 

Bu ilginç sohbet için çok teşekkürler Aslı. Önümüzdeki projelerini heyecanla bekliyorum! 

https://www.asliuludag.com/

https://www.peramuzesi.org.tr/Aktivite-Detay/Bir-Avuc-Hak-Asli-Uludag-/758

https://www.youtube.com/watch?v=DqRNWPIZm8w